Erik en Liesje zetten huis open voor vijf Oekraïense oorlogsvluchtelingen

De volledig gerenoveerde hoeve van Erik Chabert (40) en Liesje De Greef (39) langs de Oude Nijvelsebaan is momenteel ook de thuis van vijf Oekraïners, allemaal op de vlucht voor de Russische soldaten. Op 10 maart kwamen Igor en zijn driejarig dochtertje Milana aan bij Erik en Liesje, die daags nadien Nadia, een gepensioneerde leerkracht, welkom konden heten. Sinds eind maart geven ze ook onderdak aan Marina en haar dochter van zeven.

Solidariteit

Voor Erik en Liesje en hun vijf kinderen was het een stap in het onbekende, maar lang hebben ze niet getwijfeld. ‘Als je de wereld wil verbeteren, begin dan bij jezelf. Voor televisie zitten jammeren bij het zien van de beelden, dat haalt niets uit. Iedereen heeft de mogelijkheid om iets te doen. Wij hebben ons huis opengezet. We vonden dat maar logisch ook. Hoewel we vijf kinderen hebben, hadden we toch veel lege kamers. Een deel van onze hoeve is immers omgevormd tot een gastenverblijf. De bedoeling was om dat vorig jaar te openen, maar onder meer omwille van de coronacrisis is het er nog niet van gekomen’, legt Erik uit. ‘Hierdoor hadden we de mogelijkheid om zowel Nadia als de twee gezinnen elk een volledig uitgeruste kamer met eigen badkamer te geven. De keuken is gedeeld, dus voor een stuk leven ze wel samen. Wij als gezin geven hun de nodige ruimte, zodat ze wat kunnen bekomen van de gebeurtenissen en hun eigen ding kunnen doen. Al staan we natuurlijk altijd klaar om te helpen. Via een organisatie van een Russische vrouw uit Alsemberg is er ondersteuning. Zij gaat met hen naar de winkel en heeft hun registratie in orde gebracht. De solidariteit hier in de buurt is hartverwarmend. Sommige mensen brachten spullen, anderen gaven een centje.’

Nood aan iets vertrouwds

Organisatorisch liep alles vrij snel los, maar bij de opvang van oorlogsvluchtelingen komt natuurlijk veel meer kijken. ‘Al deze mensen hebben een rugzak. Ze hebben hun huis, familie en vrienden moeten achterlaten. We proberen hen zo veel mogelijk te laten vertellen. We hebben hen dat ook uitdrukkelijk gezegd. Kijk, je kan je huis wel openstellen. Maar als je niet hetzelfde doet met je hart, dan vertellen ze niets. Natuurlijk is er de taalbarrière. Met een van de gezinnen gebruiken we Google Translate, met de andere communiceren we in het Engels, het Duits of het Frans. Ook foto’s hielpen hen om hun verhaal te vertellen. Het is belangrijk dat ze een manier vinden om te spreken over hun verlies. Als rouwconsulent heb ik geleerd dat dat helpt om alles een plaats te kunnen geven. Vanuit mijn ervaring als verliestherapeut weet ik ook dat er na een zwaar verlies nood is aan iets vertrouwds om op terug te vallen’, zegt Erik. ‘Nadia bijvoorbeeld was thuis altijd in de weer in haar moestuin, en dat doet ze hier ook. Onze moestuin heeft er nog nooit zo netjes bijgelegen. Voor haar is dat een uitlaatklep en het geeft haar hoop dat er weer betere tijden zullen aanbreken. Ook Igor wil graag de handen uit de mouwen steken. Zo heeft hij al onze poort geschuurd, al hoefde hij dat helemaal niet te doen. Maar je voelt dat ze iets terug willen doen. Toen Igor zijn dochter afzette in de school waar ik directeur ben en een van de toiletten defect bleek, heeft hij die in geen tijd hersteld gekregen.’

Iets terugdoen

Hoelang de vluchtelingen zullen blijven, is voorlopig onduidelijk. Maar dat lijkt voor Erik en Liesje niet uit te maken. ‘In het begin wisten we niet zo goed waar we voor stonden. Wel waren we ervan overtuigd dat het goed zou komen. De eerste weken waren misschien pittig. Maar nu weten we zeker: dit kunnen we volhouden. Emotioneel is het niet te onderschatten. Door de verhalen kunnen we ons een beeld vormen van wat ze hebben meegemaakt, en dat is bij ons toch zwaarder binnengekomen dan verwacht. Als gezin doet het ons stilstaan bij wat we hebben. Wij en onze kinderen leren een andere kant van het leven kennen.’

De gastvrijheid en openheid van Liesje en Eric kwam in 2020 al tot uiting. In volle coronacrisis namen ze de moedige beslissing om Eriks grootmoeder in hun gezin op te nemen. ‘Mijn andere oma is aan het begin van de eerste lockdown overleden. Volledig in isolement, want ik mocht niet binnen. Iemand alleen laten sterven is onmenselijk. Dat wou ik mijn andere oma én onze familie besparen. Ik merkte bovendien dat ze aan het wegkwijnen was in het woonzorgcentrum waar ze verbleef. Weet je, de kamer die ze nu bij ons heeft, is speciaal voor haar gebouwd. Op het gelijkvloers en met alle nodige voorzieningen. Ik heb haar altijd gezegd dat ik dat zou doen, maar ze vond dat niet nodig. Ze zou altijd in haar huis blijven, zei ze. Een trombose in 2018 besliste er jammer genoeg anders over. Zij heeft vroeger zo veel voor ons gedaan, we wilden absoluut iets terugdoen. Gaandeweg ontdek je wel dat het een uitdaging is, maar we staan er niet alleen voor. Op momenten dat Liesje en ik aan het werken zijn, komen onze ouders voor haar zorgen. En de thuiszorgdiensten zijn ook een enorme hulp. Iedereen draagt zijn steentje bij. Het is en blijft een zoektocht, maar we komen er wel. We beseffen dat het voor onze kinderen niet altijd even gemakkelijk is om twee ouders te hebben die al hun idealen willen omzetten in de praktijk. Maar we waken erover dat er voldoende tijd over is om dingen te doen met enkel het gezin. Of er nog tijd over is voor ons als koppel? Die tijd is schaars, maar misschien vullen we die daardoor net extra zinvol in.’

Door de aanwezigheid van de oorlogsvluchtelingen en Eriks grootmoeder zal het gastenverblijf niet meteen opengaan. ‘We hadden misschien al veel geld kunnen verdienen, maar dat deert ons niet. Onze familie en onze medemens zijn belangrijker’, zegt Liesje. ‘Wat we zullen doen als de kamers toch vrijkomen, weten we nog niet. Dan zal er ons vast iets anders overkomen. We zijn niet meer van plan om er hier een traditionele B&B van te maken. Eigenlijk willen we vooral een plek geven aan mensen die het moeilijk hebben. We zien wel wat het wordt.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten mei 2022