Cooking with Knopfler : ‘Het blijft spannend’
03/04/24
Het laatste studioalbum van Dire Straits, On every street, dateert al van 1991. Toch is de unieke muziek van Mark Knopfler en co ook vandaag nog een bron van bewondering en inspiratie. Muzikanten Bart Buls en David Piedfort brengen in Cooking with Knopfler een swingend eerbetoon.
De Britse rockgroep Dire Straits was van eind jaren 70 tot begin jaren 90 incontournable: Sultans of swing, Money for nothing en Walk of life knalden voortdurend uit de transistors en platenspelers van het –toen nog – jonge volkje. Bart Buls was vanaf de prille start getuige van de opkomst van de groep van zanger-gitarist Mark Knopfler: ‘Ik was een van de 200 toeschouwers tijdens het eerste optreden van de band in België, in zaal Lux in Herenthout. Dat was in 1978. Ik denk niet dat Sultans of swing toen al een hit was, het was net voor de grote doorbraak. Het volgende jaar was alles veranderd, iedereen kende hen: ik zag hen toen terug op Pinkpop, net voor The Police. Dat zijn nu uiteraard muzikale herinneringen die ik koester.’
Misleidende nonchalance David maakte wat later kennis met de muziek van Knopfler. ‘Ik ben een kind van de nineties en luisterde toen vooral naar de gitaarbands uit die tijd, maar mijn pa smokkelde af en toe wat Dire Straits binnen in de soundtrack van ons gezinsleven. Ik herinner me dat we vaak allemaal samen de afwas stonden te doen terwijl Calling Elvis lekker hard uit de boxen knalde.’
Beiden waren ze dus in de ban van Dire Straits. Vaak wordt gezegd dat de magie van de band in het gitaarspel van Knopfler zit. ‘Dat is natuurlijk fantastisch, maar de songs zijn gewoon steengoed. Ze zijn minutieus opgebouwd’, zegt Bart. ‘De songs zijn popdeuntjes, maar er zit vernuft in, ze vertellen een verhaal.’ David vult aan: ‘In mijn tijd was het not done om te zeggen dat je fan was van Dire Straits, dan werd je met de nek aangekeken door de fans van Lou Reed en Neil Young. Voor de zichzelf te serieus nemende muziekliefhebber was Dire Straits te luchtig.’ Vaak wordt ook gezegd dat Knopfler maar een middelmatige zanger is, maar daar wil David niks van horen: ‘Zijn zangstijl komt wat nonchalant over, dat klopt, maar hij kan de woorden zo goed plaatsen, de timing zit goed … Hij zingt zijn nummers ook telkens een tikje anders. Het blijft spannend.’
Plectrum en haarband
Bart en David brengen dan wel een show met nummers van de band en uit de solocarrière van Knopfler, maar ze zijn geen tributeband. ‘We doen die typische haarband van Mark Knopfler niet aan tijdens het optreden’, zegt David. ‘Ooit noemde iemand ons een coverband. Dat was goed bedoeld, maar ik moest toch even slikken toen ik dat hoorde.’ Typische tributebands doen hun stinkende best om op het origineel te lijken, maar Bart en David stoppen er hun eigen ziel in. David: ‘Bart heeft wel dezelfde manier van verhalen vertellen als Knopfler, vind ik. Dat was de insteek om met deze voorstelling te beginnen: de stem en de zangtechniek van Bart.’ David leefde zich uiteraard wel in het personage Knopfler in: ‘David heeft zijn stijl goed geobserveerd, en speelt à la Knopfler. Zijn plectrum neemt hij bijvoorbeeld niet mee tijdens deze tournee. Dat gebruikten Dire Straits immers ook niet. En we gebruiken ook dezelfde versterkers.’
Belpop-helden
Maar Dire Straits noot voor noot naspelen doen ze niet. ‘Het is geen copy-paste. We volgen uiteraard de structuur van de songs, en de riffs zoals die van Brothers in arms respecteren we. Maar David en ik hebben onze eigen legacy, we willen niet elke noot die Knopfler sinds 1978 speelde naspelen’, zegt Bart. En die legacy … die leest als een volledig naslagwerk van de Belgische pop- en rockgeschiedenis. Noem een grootheid uit de belpop en een van beide heren heeft er wel mee te maken gehad. The Scabs? Check. Blue Blot? Been there. Scooter? Bart Peeters? Vive La Fête? Done that! Soulsister? ‘Zanger Paul Michiels noemt me nog altijd de godfather van Soulsister’, zegt Bart. ‘Ik bracht hem in contact met Jan Leyers.’
De eerste keer dat Bart en David echt samen speelden was bij Bulsjivism, een bandje dat ze samen met Ben Crabbé hadden. ‘Daar hoorde ik Bart voor het eerst Romeo and Juliet van Dire Straits zingen’, vertelt David. ‘Ik was onder de indruk. En na een soundcheck in 2018 kwam ik met het idee om een avondvullend programma rond Knopfler te doen.’ En daar moest Bart niet over nadenken: ‘Morgen?’, vroeg ik. Het heeft iets langer geduurd, maar we toeren nu toch al sinds 2019 met de voorstelling.’
Enthousiast publiek
Trek je nog jonge mensen met de muziek van Knopfler? ‘De muziek blijft nog steeds pertinent,’ zegt David. ‘Maar de jeugd is met andere dingen bezig. Ze ontdekken de muziek van de seventies en eighties niet spontaan, maar als iemand hen bij de hand neemt, denk ik dat een deel nog warmloopt voor deze muziek. Dat neemt niet weg dat we toch veel grijze haren en kale koppen in ons publiek zien. Maar dat is niet erg. De zaaltjes waar we spelen zitten telkens goed vol en het publiek is enthousiast. En we kunnen na de voorstelling vaak nog wat nakaarten met het publiek over onze gedeelde passie: Dire Straits!’
