Wie was de jongste persoon ooit die rond de wereld heeft gevlogen en uit welke gemeente is hij afkomstig? Het is een vraag die vermoedelijk de komende jaren in heel wat quizzen zal opduiken. Het antwoord? Mack Rutherford uit Sint-Genesius-Rode.

Slechts zeventien jaar was Mack, toen hij op 24 augustus van dit jaar zijn ultralichte vliegtuig aan de grond zette op de luchthaven van de Bulgaarse hoofdstad Sofia. Welgeteld vijf maanden en één dag eerder, op 23 maart, vertrok Mack op diezelfde plek voor wat het grootste avontuur uit zijn nog jonge leven zou worden. Via Italië en Griekenland zette de tiener met een snelheid van zowat 300 kilometer per uur koers richting Afrika, om zo in het Midden-Oosten en Azië te landen. Van daaruit ging zijn tocht verder naar de Verenigde Staten, Groenland en IJsland, om zo weer West-Europa binnen te vliegen. ‘Mijn reis heeft iets langer geduurd dan verwacht. We hadden drie maanden voor ogen, het zijn er vijf geworden’, zo vertelt Mack. ‘De bedoeling was dat ik bij mijn terugkeer nog 16 jaar zou zijn, maar ik ben onderweg verjaard. Ik zat toen vast in Dubai, omdat ik er moeilijk een vliegvergunning kreeg. Het plan was om over Iran te vliegen, maar Iran is geen land waar je zomaar eventjes over vliegt zonder toestemming. We kregen maar geen antwoord van de Iraanse autoriteiten, en dus hebben we de route moeten aanpassen. Ook de oorlog in Oekraïne gooide het vliegschema helemaal overhoop. Over Rusland vliegen was niet langer een mogelijkheid.’

Op een onbewoond eiland

De beslommeringen onderweg vervielen in het niets in vergelijking met de vele unieke ervaringen die Mack heeft kunnen beleven. Hij landde zelfs op een onbewoond eiland. ‘Tijdens mijn vlucht over de Stille Oceaan van Japan naar de Verenigde Staten ben ik onderweg geland op het eiland Attu. Dat was echt crazy. Via onze navigatie-app wisten we wel dat daar een landingsbaan was. Toch was het vreemd dat ik helemaal alleen was, toen ik uit mijn vliegtuig stapte. Door de sterke tegenwind was het niet mogelijk om er snel te vertrekken. In een hutje vlakbij heb ik de nacht doorgebracht. Veel eten had ik niet meer en het was er erg koud, maar ik heb het overleefd.’

En Mack kende nog wat stresserende momenten onderweg. ‘Zo had mijn vliegtuig een technisch probleem toen ik over de Sahara vloog. Dat euvel raakte gelukkig snel opgelost, zodat ik geen noodlanding hoefde te maken. In India kreeg ik af te rekenen met een storm, en van de trans-Atlantische vlucht over Groenland onthoud ik vooral hoe koud het was. Mijn langste vlucht, tien uur met alleen water onder mij, was ook best spannend. Maar het is me allemaal gelukt. Tijdens mijn recordpoging stond ik er trouwens nooit alleen voor. Ik had een heel team achter mij dat mee de vluchtroute uitstippelde, het papierwerk regelde, informatie over het weer doorspeelde …’

Mack en Zara

Ook lid van dat team: Macks zus Zara (20). Zij verwierf vorig jaar internationale bekendheid door haar succesvolle poging om de jongste vrouw te worden die solo de wereld rondvloog. ‘De vliegmicrobe wordt in onze familie van generatie op generatie doorgegeven. Mijn beide ouders zijn piloten, net als mijn zus. Zara heeft me geïnspireerd om met dit avontuur te starten en ze heeft me de hele tijd voor de volle honderd procent gesteund’, vertelt Mack. ‘Vliegen is altijd mijn droom geweest. Ik doe het al bijna mijn hele leven. Op mijn 15e behaalde ik mijn vlieglicentie. In Frankrijk, want in andere landen kan je op zo’n jonge leeftijd nog geen brevet krijgen. Toen was ik zelfs de jongste piloot ter wereld.’

Zowel voor Mack als voor Zara was een vermelding in The Guinness Book of Records niet de hoofdreden voor hun recordpoging. Ze droegen allebei een boodschap uit. Waar Zara de aandacht vestigde op de genderkloof in de harde wetenschappen en de luchtvaart, wilde Mack vooral de jeugd wijzen op haar enorme potentieel. ‘Ook als je jong bent, ben je in staat tot fantastische dingen. Met mijn record wil ik jongeren tonen dat ze hun dromen moeten durven najagen, hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Sommigen hadden misschien van mij verwacht dat ik zou opgeven, maar het is me toch gelukt.’

Wat de toekomst voor Mack in huis heeft, is nog niet duidelijk. Momenteel is hij bezig aan zijn laatste jaar in de Sherborne School in Zuid-Engeland. ‘Ik studeer er economie, geschiedenis en biologie. Naast luchtvaart zijn dat onderwerpen die me erg interesseren’, vertelt Mack. ‘Als sinds mijn elfde ga ik naar school in Engeland. Tot dan liep ik school in de gemeenteschool in Alsemberg. Ik had het er goed, maar vond dat het tijd was voor iets anders. De helft van mijn familie woont in Engeland, dus ik voel me er zeker thuis.’ Hoewel Macks leven zich grotendeels in Engeland afspeelt, keert hij geregeld terug naar Sint-Genesius-Rode. ‘Mijn ouders wonen er nog altijd. Onder meer tijdens de kerst- en zomervakantie kom ik altijd met plezier naar Rode. Er wonen nog altijd vrienden en familie. En ik trek geregeld richting West-Vlaanderen. Mijn vliegtuig bevindt zich op de luchthaven van Wevelgem, de woonplaats van mijn grootmoeder.’

Waar Mack verder gaat studeren, is nog geen uitgemaakte zaak. ‘Misschien ga ik mijn zus achterna, naar de Verenigde Staten. We zullen wel zien. Eén ding staat vast: vliegen zal ik altijd blijven doen. Misschien kan ik er wel mijn beroep van maken?’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten december 2022