Terkluizen

Helemaal in de zuidelijke uithoek van Sint-Genesius-Rode is het rustig wonen in de wijk Terkluizen. Begin jaren zestig van de vorige eeuw rezen de eerste huizen uit de grond en verdween een deel van de velden van het landgoed Revelingen, zo wees onderzoek van het Agentschap Onroerend Erfgoed uit. Doorheen de jaren kwamen er steeds meer alleenstaande woningen bij.

Heel groot kan je de woonwijk toch niet noemen. De Priorijlaan, de Eigenbrakelse Steenweg en de Terkluizendreef vormen de grenzen van de wijk. De naamgeving van de Priorijlaan en de Terkluizendreef heeft een historische inslag. Aan het einde van de veertiende eeuw richtten enkele religieuzen in de toen nog bosrijke omgeving de augustijnenpriorij van Onze-Lieve-Vrouw ter Cluysen op, die afhing van de priorij van Zevenbronnen. Zowat een halve eeuw later ging het klooster in vlammen op. De naam Terkluizen – L’Ermite in het Frans – bleef overeind.

Door Wallonië

Vanuit de lucht lijkt het alsof de wijk Terkluizen deel uitmaakt van Eigenbrakel, maar niets is minder waar. Het gaat wel degelijk om het grondgebied van Sint-Genesius-Rode, al is de gewestgrens vlakbij. Wandel, fiets of rij je door de Terkluizendreef, dan bevind je je aan de ene kant in Vlaanderen en aan de andere kant in Wallonië. Er komen bovendien niet alleen twee gewesten maar ook drie gemeenten samen. Dat maken de borden aan het begin van de verschillende zijstraten met het opschrift ‘Braine-l’Alleud’ en ‘Waterloo’ duidelijk.

De wijk is niet een van de meest bekende in de gemeente. Je komt er immers niet zomaar terecht. Om er met de auto te geraken, moet je zelfs even het Vlaams Gewest verlaten. De Eigenbrakselse Steenweg is vanaf restaurant Chez Eddy, het voormalige In de Goede Lucht, aan de rechterzijde Waals grondgebied. Vanaf dat punt moet je nog een kleine twee kilometer rechtdoor vooraleer je vanop de steenweg links de Priorijlaan kan inslaan. Op dat moment maakt een bord aan de rechterkant van de weg duidelijk dat je je in Sint-Genesius-Rode bevindt.

Wijkbewoner Rik Van Parys (65), die al sinds midden jaren negentig in de Oud-Kloosterlaan woont, beseft dat het allemaal wat verwarrend is. ‘Vroeger was dit grondgebied van Eigenbrakel, maar er is een wissel gebeurd. Sint-Genesius-Rode stond een stuk van Zevenbronnen, een residentiële woonwijk met veel Franstaligen, af. En in de plaats kreeg Rode een deel van het gehucht Terkluizen’, weet Rik. ‘De grens tussen Vlaanderen en Wallonië loopt dwars door de Terkluizendreef. Behalve de straatnaambordjes merken we daar eigenlijk niets van. Ik ga geregeld in de buurt wandelen en dan ben ik al gauw in een andere gemeente. Stap je de Terkluizendreef af weg van de Eigenbrakelse Steenweg, dan kom je uit aan de prachtige vijver van het bos van Bruyères.’

Hoewel de wijk Terkluizen ver van het centrum van Sint-Genesius-Rode is verwijderd, voelt Rik zich toch Rodenaar. ‘Ik heb nochtans jaren aan de overkant van de steenweg op het grondgebied van Eigenbrakel gewoond. In een boerderij, want mijn vader was pachter. Hij was nauw betrokken bij de parochie van Sint-Genesius-Rode. Daardoor voelden we ons lid van de Rodense gemeenschap. Alle kinderen in het gezin gingen naar een Nederlandstalige school. Als ik naar de kerstmarkt of de gewone markt ga, dan is het naar die van Sint-Genesius-Rode.’

De woonwijk zelf heeft eigenlijk niet meteen bezienswaardigheden. Al hoef je niet ver te wandelen om er toch enkele tegen te komen. ‘Aan deze kant van de steenweg heb je het Waterloos Veld met tussen de velden de Sint-Gertrudishoeve, een beschermd monument. En aan het begin van de Sint-Gertrudisdreef bevindt zich nog een andere hoeve’, vertelt Rik. ‘Aan de overzijde van de steenweg is het ook mooi. Denk maar aan de vijvers van Zevenbronnen.’

De Leeuw van Waterloo

Aan vertrekken uit de wijk denkt Rik zeker en vast niet. ‘Het is een stille en aangename omgeving om in te wonen. Je zit hier meteen in het groen. Vroeger had ik vanuit mijn huis zelfs zicht op de Leeuw van Waterloo, maar het zicht is nu belemmerd door een boom en een woning. Veel Nederlandstaligen wonen er niet meer in de wijk, het zijn vooral Franstaligen. Maar de verstandhouding is goed. Iedereen zegt vriendelijk goeiedag’, vertelt Rik. ‘Het huis waar ik nu in woon, was vroeger eigendom van de tweede vrouw van mijn grootvader. Het was een van de eerste huizen in de wijk. Stelselmatig zijn er meer bij gekomen. Het zijn zo goed als allemaal alleenstaande woningen. Van gewone huizen tot dure villa’s, je vindt ze hier allemaal. En vanop de Priorijlaan is er nog altijd een mooi uitzicht op de velden en de bossen.’

De afgelegen ligging van de wijk betekent overigens niet dat er in het gemeentehuis geen aandacht aan wordt besteed. Sinds vorig jaar heeft de wijk een buurtinformatienetwerk (BIN), bedoeld om inwoners te informeren over verdachte handelingen of criminele feiten. Daarnaast zorgden de gemeente en de provincie voor een erosiepoel in de Priorijlaan, waardoor het modderwater dat van de akkers stroomt niet in de tuinen en huizen belandt. Op die manier bleef de wijk aan het begin van de zomer van 2021 gespaard van hevige wateroverlast. Liefst anderhalf miljoen water kon toen opgevangen en gebufferd worden.

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten februari 2023