Vrienden voor het leven

Geboren, getogen … en dan toch bewogen: negen jaar geleden verhuisde Cindy naar Sint-Pieters-Leeuw. Maar de liefde voor Rode zit diep. Zoals bij heel wat generatiegenoten speelden de jeugdbeweging en het jeugdhuis een belangrijke rol in haar jonge leven. ‘Daar leerde je verantwoordelijkheid nemen en ervoor te zorgen dat op organisatorisch vlak alles klopte. Of liever: klopte in de mate van de toenmalige mogelijkheden, en dat kon in Rode weleens tegenvallen’, lacht ze.

Geen wonder dus dat ze als locatie koos voor de scoutslokalen in de Fontein- straat. ‘De nieuwe lokalen verrezen toen ik er in de leiding zat. We hebben het toen samen ingericht met het achterliggende idee om het in de weekends en voor kampen ook te verhuren aan groepen. Mijn moeder maakte de gordijnen, samen met enkele leiders legden we de vloer’, zegt ze met een gevoel van trots en verwondering. ‘Al had ik om eerlijk te zijn eerst een andere locatie op het oog: de plek waar het huis van meubelmaker Vastiau-Godeau stond, een woonhuis dat we 25 jaar geleden in gebruik namen als jeugdhuis. Maar die site heeft intussen plaats geruimd voor een hondenschool.’ (lacht)

Van scoutskamp tot speelpleinwerking

Cindy stond aan de wieg van enkele verenigingen en bleef er lange tijd in actief. De vzw Jeugdwerkgroep, de niet-gemeentelijke jeugdraad toen, was een forum met veel engagement voor en door ‘de jeugd van Rode’. Er groeide een groot ludiek evenement uit dat jaarlijks in september plaatsvond: de jeugdhappening. ‘Op vrijdag meestal een karaokeavond en op zaterdag eerst een geweldige kindernamiddag die ‘s avonds uitmondde in een fuif voor de jongeren. Een jaarlijks hoogtepunt in de gemeente. Je ontmoette daar zo veel mensen met wie je een band opbouwde. Er waren veel helpende handen nodig voor de organisatie van zo’n evenement. Jongeren samenbrengen, dat lag me goed.’

Het engagement van Cindy ging ver. ‘Ik was enkele jaren begeleidster op kampen voor kansarme kinderen van het OCMW. Die kinderen zijn intussen ook volwassen en ze herkennen me nu nog, na zovele jaren. Dan zwaaien ze eens, en dat doet toch altijd deugd. Vakantie nemen voor onszelf was er toen niet bij. Meegaan op kampen was een evidentie waar je niet bij stilstond. Als scoutslid, maar ook als leidster en foerier: dat was voor mij de ideale vakantie. Net zoals de gemeentelijke speelpleinwerking tijdens alle vakanties. Dat hoorde gewoon zo als vrijwilliger, je deed dat als iets vanzelfsprekend. Het was een leuke tijd die je kinderen kon geven en je kon tegelijk plezier maken met vrienden in de animatorenploeg.’

Vol nostalgie herinneringen ophalen

‘De ontmoetingsplekken van weleer verdwijnen dan wel, maar de mensen zelf kom je wel nog tegen. Op de jaarmarkt of bij een eetfestijn zoals het kerstdiner is het een hartelijk weerzien ... Soms heb je iemand twintig jaar niet meer gezien, maar dan verschijnt die toch op zo’n gelegenheid en haal je oude herinneringen op, vol nostalgie.’

Ze heeft er veel contacten aan overgehouden die tot vandaag standhouden. Toen haar moeder in maart 2020 op 71-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van corona was Cindy verbaasd over wie allemaal reageerde. ‘Mensen die ik al twintig jaar niet meer had gezien, stuurden een berichtje om hun medeleven te betuigen. Dat was soms erg onverwacht. Vrienden uit het jeugdwerk, die zijn voor het leven.’

Onlangs organiseerde jeugdhuis Animoro voor zijn 25e verjaardag een oud- ledenavond. Daar ontmoette Cindy vroegere bestuursleden die zich destijds in Animoro engageerden. Een blij weerzien. Eerder dit jaar kwamen ook een aantal oud-leiders van de scouts samen. Ondanks de verhuis van negen jaar geleden naar Sint-Pieters-Leeuw blijft de band met Rode dus nog sterk. ‘Mijn papa en broer wonen er, ik badminton er nog wekelijks op maandag. In de loop der jaren is er wel heel wat veranderd: het inwonersprofiel is alsmaar diverser en de mensen zijn wat meer op zichzelf. In sommige straten en wijken kennen de buren elkaar bijna niet meer. Het wordt allemaal wat afstandelijker en anoniemer. Dat gebeurt ook in andere gemeenten, het is gewoon een vaststelling.’

Taal als verbinding

Maar de sociale bewogenheid blijft er bij Cindy duidelijk nog in zitten. Na tien jaar als stafmedewerker Jeugd en Sport in GC de Boesdaalhoeve was ze acht jaar actief als stafmedewerker taalpromotie en inmiddels is ze al twee jaar coördinator taalpromotie. Samen goed voor twintig jaar bij vzw ‘de Rand’. ‘En nog steeds met evenveel zin’, zegt ze overtuigd. De uitdagingen in de regio en de sociale contacten die het met zich meebrengt, blijven een belangrijke motivatie.

Zit er veel verschil tussen het leven in Sint-Genesius-Rode en Sint-Pieters-Leeuw? ‘Ook waar ik nu woon, zijn er veel jeugdverenigingen actief. Dat is een goede zaak, want er wonen veel jonge gezinnen.’ En ook in Sint-Pieters-Leeuw evolueert de lokale bevolking, waarbij nieuwe inwoners van overal komen. Cindy illustreert die onmiskenbare trend met enkele cijfers. ‘Die informatie gebruiken we bij vzw ‘de Rand’ bijna dagelijks. We willen lokale besturen, organisaties en verenigingen stimuleren om hun activiteiten en acties af te stemmen op de situatie op het terrein. We willen zoveel mogelijk inwoners bereiken, ook wie nog niet zo goed Nederlands begrijpt en spreekt. Hen stimuleren om de taal te leren en te oefenen. Dat maakt het makkelijker om deel te nemen aan het sociale leven en om met andere inwoners in contact te komen.’

‘Je merkt ook dat de aanslepende communautaire spanning die vroeger voelbaar was in Rode, nu wat is gaan liggen. Het speelt vandaag nog maar weinig in het dagelijkse leven van de inwoners, en dat is goed. De verschillende initiatieven die inzetten op het verbinden van taalgemeenschappen zijn daar een mooi voorbeeld van.’ Tijden veranderen, zoveel is zeker. Ook in Rode ...

Tekst: Herman Dierickx
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten mei 2023