Een boeiend leven in de groen Rand

‘Het is hier goed leven en we kennen hier veel mensen. Alle tijd die ik al doorbracht in Rode, roept goede herinneringen op. Vanuit mijn toenmalige thuisbasis in de Dragonderstraat speelde ik voetbal bij De Hoek, nog voor de fusie met de Rhodienne. Ik zat bij de scouts en was medestichter van het jeugdhuis. In het prille begin was er nog geen vaste locatie voor het jeugdhuis en huurden we een deel van het cultureel centrum voor onze activiteiten. En vóór de huidige locatie in het stationsgebouw hadden we onze vaste stek op de Eigenbrakelse Steenweg. Dat waren fijne tijden: we konden er naar hartenlust muziek spelen, organiseerden ettelijke optredens en barbecues, en de pintjes waren nooit veraf. In het jeugdhuis leerde ik ook mijn echtgenote, Elske Everaerts, kennen.’

Wekelijkse badminton

‘Mijn beroepsleven speelt zich eveneens af in Sint-Genesius-Rode. Ons IT-bedrijf K-Force, dat gerund wordt door mijn twee schoonbroers, is recent overgenomen door Proximusdochter ClearMedia. Dat brengt een aantal uitdagingen, maar vooral veel opportuniteiten met zich mee. In totaal telt het bedrijf nu een zeventigtal medewerkers, maar lokaal werken we met een dertigtal personen in een business-to-businesscontext. We krijgen veel autonomie in onze dagelijkse werking vanuit onze stek aan de Waterloosesteenweg.’

Ook het leven van de andere gezinsleden speelt zich grotendeels af in onze gemeente. Echtgenote Elske en de kinderen Brent en Roan liepen school in het Onze-Lieve-Vrouwinstituut. Elske had jarenlang een logopediepraktijk in hun huis in de Bosstraat. De jongens gaan naar de Chiro in Alsemberg en Roan speelt basketbal in Rode. Samen met Kaj gaan ze er ook wekelijks badmintonnen.

Leefbaar en groen

‘Het mooie aan wonen en werken in Rode is toch de fijne leefomgeving. We zitten dan wel in steeds meer bebouwd voorstedelijk gebied, er is nog meer groen dan je zou vermoeden. Dat hebben we zelf ontdekt en ondervonden tijdens de coronacrisis. Ondanks het feit dat we hier al zo lang wonen en leven, ontdekten we al wandelend of fietsend nog veel mooie locaties. En vanop het werk is het maar een kleine stap naar het Zoniënwoud, voldoende om ‘s middags even een frisse neus te halen.’

‘We zitten hier dicht bij de stad maar er niet middenin. Ik vind het een verrijking dat je hier vaak in contact komt met anderstaligen, dat vind ik echt een troef. Zeker als je weet dat mijn moeder uit Engeland afkomstig is.’ Op communautair vlak kunnen we zeker spreken van een positieve evolutie, vindt Kaj. ‘De huidige burgemeester staat veel meer open voor samenwerking en samenhorigheid dan vroeger. Er is niet langer een voelbare spanning, zoals dat ooit wel was. Het communautaire levert geen wrevel meer op, de zaken worden niet meer op de spits gedreven en alles is daardoor leefbaarder geworden. Zo kan het dus ook blijkbaar, en dat is voor iedereen een goede zaak.’

Feukes bij de Kasje

De eerste locatie die hem nauw aan het hart ligt, is de fameuze Dragonderstraat waar hij opgroeide, in wijk De Hoek. ‘Die grensde in mijn jeugd helemaal aan het open veld waar we ons met andere jongeren heerlijk amuseerden. Het was de tijd waarin mijn vrienden me ‘Kasje’ noemden, en zo werden de ‘feukes bij de Kasje’ een begrip: we groeven een put in het veld waarin we dan barbecues maakten en bleven er regelmatig slapen onder de sterrenhemel.’

Een tweede plekje waar hij goede herinneringen aan heeft: het Visserspad, dat de Dragonderstraat verbindt met het treinstation van Rode. ‘Aan de overloop van de vijver zat een buis waarin we veel tijd hebben doorgebracht. We schoven de afsluitende rooster opzij en konden een vislijntje uitgooien. Zwemmen in putje winter was er ook bij, of van de helling glijden als er sneeuw of ijs lag.’

Het derde favoriete plekje is daar niet ver vandaan. Op het einde van de Dragonderstraat ligt in het verlengde de Heukenweg met twee kleinere vijvers. ‘We schaatsten er op en tussen de vijvers. Iets verderop namen we rechts het Steentijdperkpad waar we slee reden op de weidehellingen. Vandaar trokken we dan weer te voet naar het nabije Zoniënwoud. Dat was telkens een ideale familiewandeling.’

Union-Saint-Gilloise

We hadden dit gesprek op de vooravond van de wedstrijd van Union-Saint-Gilloise tegen Fenerbahce (begin maart, red.), een match die Kaj ging bijwonen. Hij gaat regelmatig naar de thuismatchen kijken en verbaast zich over het afgelegde traject van deze wonderbaarlijke traditieclub. Zijn vader is afkomstig van Mechelen, en die supporterde uiteraard voor KV. Maar naast KV supporteren Kaj en vooral zijn zoon Roan toch hevig voor Union. ‘Hun eerste seizoen in de hoogste klasse was al een wonder op zich. Het tweede jaar volgde de bevestiging, straf. Maar in hun derde jaar doen ze nog beter, echt onvoorstelbaar!’ (lacht) ‘We gaan soms kijken met klanten van het bedrijf omdat de sfeer er zo speciaal is. Gemoedelijk, familiaal en verder heel gewoon, op maat van de gewone man en vrouw in de straat. Je moet het zien om het te geloven.’ We vragen om een pronostiek. ‘Ik gok op 2-1’, zegt hij voorzichtig. Het goede nieuws: het aantal doelpunten klopte. Het slechte nieuws: ze vielen allemaal in het verkeerde kamp. Volgende keer beter. Met Union ben je nooit klaar.

Herman Dierickx
uit: Buurten mei 2025