Hoofd in de wolken - Interview met Sarah Van Overwaelle van theatergezelschap Het WOLK

Hoe is Het WOLK ontstaan?

Sarah Van Overwaelle: ‘Ons verhaal begint in 2015. We wilden kinder- en jeugdtheater brengen waar fantasie alle ruimte krijgt. Waar het oké is om met je hoofd in de wolken te lopen. Zowel de allerkleinsten als volwassenen willen we met onze beeldende belevingsvoorstelling aan het dromen zetten.’

Vanwaar die naam?

‘Het woord ‘WOLK’ roept iets dromerigs op. Door er ‘Het’ voor te plaatsen, verwijzen we naar ‘het volk’. We willen theater maken voor het volk. Voor kinderen, jongeren en volwassenen uit alle lagen van onze samenleving.’

Waarover gaat het stuk 'Maan'?

‘Het verhaal begint met een meisje dat de slaap maar niet kan vatten. Zij glipt uit het bed. Samen met haar compagnon besluit ze een reis naar de maan te maken. Eenmaal daar aangekomen, beleeft ze er een fijne tijd en komt ze tot rust. Dat klinkt allemaal mooi, maar het verhaal heeft ook een droevige kant. Het meisje blijft namelijk alleen achter op de maan. Haar compagnon keert terug naar de aarde. Voortaan zijn hun wegen gescheiden. Het verhaal gaat dus ook over afscheid nemen.’

Hoe komt zo’n stuk tot stand?

‘In de eerste fase zit ik, samen met mijn vriend Bert Van Wymeersch en vriendin Saskia Verstiggel, rond de tafel en wisselen wij ideeën uit. Zodra we weten rond welk thema we willen werken, gaan we aan de slag. Dan beginnen we de objecten waarmee we het verhaal willen uitbeelden, zelf te maken. Bert doet vooral de grotere stukken, ik de kleinere. Saskia’s achtergrond als psychologe helpt ons om het verhaal te laten aansluiten bij de belevingswereld van kinderen.’

Hoe slagen jullie erin de allerjongsten mee te krijgen in jullie verhaal?

‘Ons stuk ontvouwt zich eerder traag. Op die manier krijgen kinderen voldoende tijd om te kunnen opgaan in het verhaal. Tegelijkertijd houden wij rekening met hun kortere aandachtsboog. Regelmatig zorgen wij ervoor dat er iets nieuws gebeurt dat hun aandacht trekt. Eigenlijk is dat iets heel natuurlijks om te doen voor ons. De werking van ons brein verschilt niet zo erg veel van die van het brein van een 2-jarige.’ (lacht)

Jullie gaan voor woordeloos theater. Welke elementen heb je allemaal nodig om met dat soort theater het gewenste resultaat te bereiken?

‘Het is het resultaat van een som van elementen. Er zijn de objecten die de fantasie prikkelen, er is onze lichamelijke expressie, maar ook sfeervolle muziek hoort erbij. Net zoals de geraffineerde belichting waarvoor Jonathan De Vroede zorgt. Hij ziet erop toe dat het juiste licht de juiste toon zet.’

‘Typisch voor onze voorstelling is dat we niet op een podium staan. We bevinden ons tussen het publiek dat in een halve cirkel zit. Zo voelen zij zich deel van het verhaal. Doordat wij dicht bij hen staan, kunnen we de spontane reacties van de kinderen goed horen. ‘Mama, heb je dat gezien?’ of ‘Oei!’ of diepe stiltes geven weer wat de kinderen voelen. Soms is dat pure verwondering, dan weer diepe ontroering of een en al opwinding. Persoonlijk vind ik het zalig om van al die gevoelens van dichtbij getuige te mogen zijn.’

Waarover kon jij als kind zoal fantaseren?

‘Ik kon uren op een schommel doorbrengen. Dan beeldde ik mij in dat al die grassprietjes onder mij mensen waren. Zij waren mijn publiek voor wie ik aan het optreden was en voor wie ik mijn schommel zo hoog mogelijk in de lucht wilde krijgen.’ (lacht)

‘Bepaalde voorwerpen of materialen konden mijn gedachten ontzettend prikkelen. Zag ik bijvoorbeeld pluche van een kussen, dan nam die stof in mijn gedachten allerlei vormen aan. Zoals die van ijsjes, schaapjes of wolken. Ik heb nog steeds een sterke band met objecten. Ik kan haast niets weggooien. Ik zie altijd maar nieuwe mogelijkheden voor oude voorwerpen. Ik heb het ook met natuurlijke elementen. Zie ik herfstbladeren, dan begin ik te fantaseren over wat ik daar allemaal mee zou kunnen doen.’

Waarom is het belangrijk kinderen met theater in contact te brengen?

‘De interactie tussen mensen van vlees en bloed heeft een belangrijke meerwaarde. Ik merk het ook bij onze kinderen. Zij kijken naar heel wat filmpjes op de tablet. Maar dat is een heel ander gegeven dan acteurs die zij in levenden lijve zien. Dat zijn mensen die je kunt vastnemen, die reageren op wat je zegt en doet, met wie je in dialoog kunt gaan. Figuren op een tablet of computerscherm kunnen daar niet tegenop.’

Wat was tot nu toe jouw gelukkigste moment bij Het WOLK?

‘Tijdens het stuk 'Maan' dragen we ruimtehelmen. Die bestaan uit heel veel kleine spiegeltjes. Als de spots erop schijnen, schitteren er allerlei kleine bolletjes op de gordijnen die zich rond het publiek bevinden. De kinderen vinden dat fascinerend. De verwondering die ik dan in de ogen van de kinderen zie, doet mij vanbinnen stralen.’

Welke plannen hebben jullie voor de toekomst?

‘We zijn nu aan het werken aan een nieuwe voorstelling waarmee wij in september 2025 live willen gaan. Het gaat over plakken. Over hoe je allerlei dingen aan elkaar kan plakken en er al plakkend nieuwe dingen mee kunt maken. Maar hoeveel er ook is dat je kunt plakken, er is één ding dat je niet kunt plakken: een gebroken hart. Net zoals in Maan willen wij het verhaal een diepere betekenis geven. We houden van die meerlagigheid. Die is eigen aan het leven.’


Interview: Nathalie Dirix
Foto: © Astrid Shoots You
Uit: buurten december 2024 / januari 2025