Ronde van Rode: op stap met Gerald Dichtl

Gerald is intussen een doorgewinterde Rodenaar. Toch heeft het landelijke Aichach, een gemeenschap van twintigduizend zielen bij Augsburg, hem nooit volledig losgelaten: hij keert nog met de regelmaat van de klok terug naar zijn geboortestreek. Dat was zeker tot 2022 het geval. Tot dan ging hij er elk weekend zijn bejaarde vader verzorgen in het ouderlijke huis en later bezoeken in het lokale woonzorgcentrum. De band met de heimat blijft, en het pendelen met de trein dus ook.

‘Deze twee werelden combineren voelt aan als een verrijking’, zegt Gerald. ‘Met de trein reizen heb ik altijd graag gedaan en doe ik nog veel.’ Naar Duitsland, uiteraard, maar ook elke dag naar het Justus Lipsiusgebouw aan het Schumanplein in Brussel om er als tolk te werken voor de Europese Unie. ‘Dat doe ik graag, samen met heel wat collega’s. Ik doe alleen vertalingen naar het Duits, maar wel vanuit verschillende talen. Onze agenda is op voorhand meestal redelijk duidelijk, maar we moeten flexibel zijn, want er kan altijd een onverwachte meeting plaatsvinden of vergaderingen lopen weleens veel langer uit dan gepland. Dat hoort erbij.’

Tweede familie

Als we Gerald vragen naar drie Rodense locaties die hem na aan het hart liggen, hoeft hij niet lang na te denken. ‘De eerste zal je misschien wat bijzonder vinden, maar toch betekent ze erg veel voor mij. Het gaat om de kerk van Rode, waar de parochiegemeenschap aanvoelt als een tweede familie. Ik ben er lector en het is voor mij een waardevolle, historische plek, een referentiepunt ook.

Tussen 2008 en 2012 is het gebouw mooi gerenoveerd, zowel binnen als buiten, en de stemmige buitenverlichting spreekt me erg aan. Bovendien luister ik tijdens de mis graag naar het koor, met fijne koorleden als Herman Wauters en Anne Sobrie, de schepen. Die momenten van samenzijn zijn telkens bijzonder en wil ik niet missen.’

Tevreden pendelaar

‘Mijn tweede plek is het treinstation in onze gemeente. Als klassieke pendelaar kom ik er bijna dagelijks en op minder dan een halfuur ben ik op mijn werk. Het gebouw is beschermd, maar staat grotendeels leeg. Jeugdhuis Animoro gebruikt de eerste verdieping, maar het gelijkvloers moet nog een invulling krijgen. Ik hoop echt dat ze er mensen voor vinden, want het blijft een zeer mooie locatie. Soms beseffen we niet hoeveel mogelijkheden we hier hebben op het vlak van mobiliteit. Naast de NMBS zijn er immers ook nog De Lijn en de TEC, respectievelijk de Vlaamse en Waalse busmaatschappijen. Je kan dus in geen tijd alle kanten op, daar kan je lang niet overal in ons land en zelfs de Rand van dromen. En als je denkt dat de stiptheid van de Belgische treinen erg slecht is, kan ik je troosten met het stiptheidscijfer van 2023 in Duitsland: welgeteld 65 procent!’ Voor de niet-treingebruikers onder ons: het jongste cijfer van begin december 2023 in België was net geen 81 procent, een diepterecord.

Foto’s en prenten

Plek nummer drie op het lijstje is het kruis van graaf Charles-Edmond-Marie de Croix. Een beeld ervan siert de achterflap van ons magazine buurten van november 2016. De fotograaf is Gerald Dichtl, en niet Johan Stoffels, zoals verkeerdelijk vermeld was. Maar daar tilt Gerald niet zwaar aan. ‘Het kruis heeft een interessante geschiedenis en ligt mooi landelijk in de buurt van het Waterloos Veld. Van daar kan je de Leeuw van Waterloo en de kerk van Rode zien, dat zijn toch mooie referentiepunten. Je wandelt er tussen pittoreske veldwegeltjes en bos. Ik passeer er regelmatig en vind er rust en inspiratie. Fotograferen doe ik trouwens nog regelmatig. Spoorwegen, onze gemeente, Beieren, mijn reizen … alles komt op beeld. En dat sluit dan weer aan bij mijn verzameling oude prentkaarten met soms unieke foto’s van plaatsen die er vandaag nog toe doen, zoals het station of plekjes die intussen al lang verdwenen zijn.’

Fascinerende faciliteitengemeenten

Taal is al lang een materie die Gerald blijft boeien. ‘Meertaligheid in één land is altijd interessant’, weet hij. ‘België en Zwitserland zijn prachtige voorbeelden. Eind 1993 maakte ik mijn thesis over de taalsituatie bij de Brusselse administratie. Het fenomeen van de faciliteitengemeenten vond ik, gewoon als waarnemer, eerder bijzonder in plaats van problematisch. Maar dat is nu voltooid verleden tijd. Net als de splitsing van de provincie Brabant, die was ook al zo speciaal.

Het is toch mooi waar we hier leven in Rode: zevenhonderd meter aan de ene zijde ligt Braine-l’Alleud, en dat is Wallonië. Over dezelfde afstand in de andere richting zit je in Alsemberg, en dat is Vlaanderen. (Nog zevenhonderd meter in een andere richting en je zit in Brussel, red.). De kleine Duitstalige gemeenschap in België heeft ook al zo’n eigen verhaal. Wist je dat daar nu nog regelmatig grenscontroles zijn, vooral in het kader van drugs en migratie?’

Hart voor de natuur

‘2025 wordt een speciaal jaar voor mij. Dan ben ik even lang in België als ik in Duitsland leefde, dertig jaar. Na mijn pensioen blijf ik hier zeker wonen, en zal ik de band met Duitsland blijven onderhouden. En zal ik me verder verdiepen in mijn interesses. Ook muziek blijft me boeien. Ik ben een operaliefhebber, maar ook genres als pop en rock kan ik smaken. Binnenkort ga ik naar een optreden van Michel Sardou, intussen al 76, en toch een Frans muziekicoon.’ Hij voegt er nog een uitsmijter aan toe: ‘Natuur en milieu interesseren me enorm. Ik zie dat Natuurpunt Rode het echt goed doet hier in de buurt. Dat doet me plezier, want we moeten onze natuur koesteren.’

Tekst: Herman Dierickx
Uit: buurten februari 2024