Ronde van Rode: Op wandel met Pierre-Yves Bouvy

Pierre-Yves belandde dertien jaar geleden in Rode. Het verschil met Brussel, waar hij vroeger woonde, is al bij al toch groot. ‘Door dat beetje meer landelijkheid vind je hier meer ruimte en is het aangenaam toeven. De levenskwaliteit voor mijn gezin is hier groot, het is hier zeker gezonder dan in de hoofdstad en je hebt meer sociale contacten dan in de eerder anonieme grootstad. Het contrast is groot.’

Mooie sociale mix

‘Er is zo veel sociale diversiteit in Rode, met gegoede en minder gegoede mensen, Nederlands- en Franstaligen, jong en oud. Toen mijn vrouw en ik het in 1974 gebouwde huis kochten, besloten we om het te renoveren naargelang van de draagkracht van onze portefeuille. Nu is dat werk achter de rug en zitten we helemaal goed.’ Maar ook buiten de muren van zijn eigen woning vindt Pierre-Yves voldoening. ‘Ik vind dat ik voor het gemeentebestuur iets kan betekenen door bijvoorbeeld mee te werken aan projecten. Daar wil ik hen best in ondersteunen, zelfs door op hun lijst te staan bij de volgende verkiezingen. Maar daar is nu (begin maart, red.) nog geen duidelijkheid over aangezien de lijsten nog niet samengesteld zijn – we zien wel. Maar lid worden van een of andere partij vind ik dan weer een stap te ver.’

De groene Heukenweg

Heel wat inwoners van onze gemeente kennen Pierre-Yves van een bijzonder initiatief: de website www.rodevroeger. be en de inmiddels al aardig bekende QR-codes waarop je informatie vindt over specifieke locaties. ‘De website is een grote digitale beeldendatabank, met meer dan zeshonderd aanzichten en foto’s van Rode in vroegere en wat recentere tijden. Het is een levendige website waaraan iedereen die zich geroepen voelt informatie en beelden mag toevoegen. Onze gemeente nog meer bekendheid geven aan geïnteresseerden, daar is het ons om te doen. Het is verbazingwekkend hoeveel materiaal er bestaat, waarvan we het bestaan niet kenden. Dat opnieuw openbaar en beschikbaar maken, is fijn.’

Dat brengt ons meteen bij de drie locaties die Pierre-Yves bijzonder vindt. ‘De eerste is de Heukenweg’, zegt hij spontaan. ‘De onverharde wegen, de mooie natuur, de vijvers en het erbij horende landschap, de kikkers en vogels ook: het is allemaal zo rustgevend en nog zo groen. De landelijkheid is gebleven en zelfs wat toegenomen. Dat kan je zien als je oude en nieuwe beelden scant en koppelt. Met foto’s in hoge resolutie kan je al dat materiaal vergelijken. Ook voor gebouwen is dat interessant, zeker als je weet dat je bijvoorbeeld muurankers op oude beelden vandaag nog perfect terugvindt in de gebouwen die er nog staan. Die kan je zonder meer als authentiek bestempelen.’

Muziekacademie Alsemberg

Nummer twee brengt ons naar het Onze-Lieve-Vrouwinstituut aan de Kloosterweg – eveneens de favoriete plek van oud-schooldirecteur Jan De Sutter die in maart figureerde in deze reeks. ‘Deze groene school is nog positief traditioneel met aandacht voor discipline. Voornamelijk in de kleuter-

klassen en lagere klassen heeft die school oog voor het familiale, met aandacht voor de goede band van het schoolbestuur met leerlingen en ouders. De speelruimte is zo anders dan die van veel andere scholen, met veel meer groen en minder verharding. Dat geeft meteen een ander belevingsgevoel. En met de doorstroming van de kleuterschool naar de lagere en secundaire cyclus heb je dan weer een belangrijke continuïteit. Veel ouders en kinderen waarderen dat ten zeerste.’

Zijn derde favoriete plek ligt net buiten onze gemeente. ‘Het vroegere pensionaat Sainte-Marie, waar nu de gerenommeerde muziekacademie Orfeus huist. Het gebouw is beschermd en was ooit een streng internaat met kloosterzusters voor meisjes met een moeilijke maatschappelijke achtergrond. Vandaag zie je daar een deels vergane maar toch overgebleven glorie. Het is een plek met een ziel, waar de bomen door het beton van de speelplaats groeien en de oude kapstokhaken nog in de muur zitten. Er bestaan trouwens nog historische postkaarten van deze school. Het doet altijd deugd om die beelden terug te zien. Ik was ooit zelfs nog lid van de muziekacademie. Met de voormalige sympathieke directeur, Peter, heb ik leuke gesprekken gevoerd. Ik heb zo’n goeie herinneringen aan die man.’

Canadese bommenwerper

Pierre-Yves heeft een vergunning om te werken met een metaaldetector. Die komt goed van pas, want enkele Canadezen benaderden hem om mee te helpen zoeken naar omgekomen familieleden in een vliegtuigcrash op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Tachtig jaar geleden zou het geallieerdenvliegtuig – een Halifax-bommenwerper – na een raid op Leuven neergehaald zijn boven het Zoniënwoud in Rode, of heel misschien in Halle. Na veel opzoekingen,

getuigenissen en een toegelaten metaaldetectorsessie is er nog steeds geen duidelijkheid. ‘We vonden wel wat kogelhulzen en echte kogels uit de napoleontische periode, en zelfs een nog niet ontploft explosief. Maar van het Canadese vliegtuig hebben we voorlopig nog geen spoor en we zijn nog steeds op zoek naar getuigenissen die de zoekzone aanzienlijk kunnen verkleinen. Het zou mooi zijn als we die Canadese mensen voldoening kunnen geven door de crashsite te lokaliseren en mogelijk ter

plaatse specifieke voorwerpen te vinden die volledige klaarheid brengen. Je weet maar nooit. Wie meer info heeft: altijd welkom om die te delen!’

Herman Dierickx
uit: Buurten april 2024