Graffitikunstenaar Alexandre De Henau (29) maakt van zijn passie zijn beroep

Geboortedorp

De voetgangerstunnel onder het station van Sint-Genesius-Rode is sinds kort opnieuw een aangename plek om door te wandelen. En dat is een pluim die urban artist Alexandre De Henau (29), opgegroeid in de gemeente en sinds kort inwoner van Alsemberg, op zijn hoed mag steken. Met een hele lading spuitbussen zorgde de jongeman, eerder gekend onder zijn artiestennaam Diko, voor de nodige kleur op de wanden van de tunnel. ‘Vanuit de gemeente kreeg ik de vraag om dit project voor mijn rekening te nemen en ik heb niet getwijfeld’, vertelt Alexandre. ‘Ik sprak de schets door met de gemeente en ik heb ook overlegd met mijn omgeving én met inwoners van de gemeente. Na goedkeuring van het ontwerp heb ik op twee weken de klus geklaard, af en toe met hulp van anderen. Ik heb veel enthousiaste reacties gekregen toen ik aan de slag was. Onder meer van vrouwen die zich nu opnieuw veilig voelen als ze door de tunnel moeten.’

Zes jaar geleden mocht Alexandre zich ook al uitleven in de tunnel. ‘Samen met een tiental andere kunstenaars heb ik toen de kans gekregen om de voetgangerstunnel kleur te geven. Hoe ze toen bij mij terechtgekomen waren? Op een tentoonstelling van Rodeart ben ik naar de burgemeester gestapt en lanceerde ik het idee. En tot mijn grote verbazing kreeg ik een maand later een telefoontje vanuit het gemeentehuis. Weet je, veel hebben we daar toen niet voor gekregen. Maar dat deerde mij niet. Ik vond het fijn dat ik dit in mijn geboortedorp mocht doen. Zelf ben ik ontelbare keren door die tunnel gestapt. Het was bovendien een prima gelegenheid om mezelf als artiest in de kijker te zetten. Doorheen de jaren heb ik verschillende andere projecten in Sint-Genesius-Rode kunnen realiseren. Niet op openbaar terrein, maar bij particulieren of bedrijven. Onder meer de twee muurschilderingen in de Suzuki-garage langs de Zoniënwoudlaan zijn van mijn hand.’

Fulltime kunstenaar

Tekenen en schilderen deed Alexandre al van jongs af aan. Rond zijn zestiende begon hij met graffiti. ‘Toen heb ik een paar jaar graffiti gespoten op plekken waar dat niet mocht. Al waren er in die tijd amper locaties waar het wél was toegestaan. Dat is nu gelukkig anders, vooral in het Brusselse’, zegt Alexandre. ‘Ik heb niet heel lang in dat illegale circuit gezeten, want ik wist al snel dat ik van graffiti mijn beroep wou maken. Vanzelfsprekend was dat niet. Mijn ouders stonden niet meteen achter mijn keuze; ik was ook gestopt met mijn middelbare studies. Ik heb het geluk gehad dat ik op mijn achttiende al een eigen ateliertje had. De moeder van mijn toenmalige vriendin zag mijn passie voor graffiti en stelde haar garage ter beschikking. Daar kon ik bij wijze van spreken de klok rond mijn ding doen. Ik ben haar daar nog altijd dankbaar voor.’ Op zijn negentiende kreeg Alexandre zijn eerste betaalde opdracht. Toch betekende dat zeker niet dat hij toen al kon leven van zijn artistieke talent. ‘Ik heb in die jaren in Rode bij heel wat mensen thuis allerlei klusjes opgeknapt om rond te komen en materiaal te kunnen aankopen. Links en rechts kreeg ik projecten, en zo kon ik weer verder. Ik heb enkele jaren in het Brusselse gewoond, in kleine gemeenschappen in leegstaande panden. Maar die tijden zijn voorbij, ik ben nu op een leeftijd gekomen om het wat kalmer aan te doen. Ik woon samen met mijn vriendin in een appartement in Alsemberg. Via de middenjury (Examencommissie, red.) heb ik mijn diploma behaald, en ik heb ook les gevolgd aan een academie in Watermaal-Bosvoorde. En de band met mijn ouders is ook weer goed.’

Na jaren van doorzetten lukte het Alexandre om van zijn passie zijn job te maken. ‘Zowel solo als via het Brusselse artiestencollectief Propaganza heb ik veel projecten kunnen realiseren. Ik gaf ook workshops, teambuildings, ...’

Het zag er echt goed uit, maar dan kwam de coronapandemie, vele projecten werden on hold gezet. Evenementen, teambuildings en stages werden een voor een geannuleerd. Anderhalf jaar heb ik geen artistiek werk kunnen afleveren. In heel die periode heb ik alles samen een uitkering van zowat 800 euro gekregen. Daarom ben ik in de bouw beginnen werken, dat doe ik nu noodgedwongen nog altijd. De rekeningen betalen zichzelf niet.’

Graffiti is kunst

Alexandre wil opnieuw voltijds kunstenaar worden. ‘Ik wil niet enkel zelf schilderen, maar wil ook lessen en stages geven. In het Brusselse zijn er op dat vlak initiatieven genoeg, maar in residentiële gemeenten zoals Sint-Genesius-Rode is dat aanbod er zo goed als niet. Terwijl er ook hier jongeren zijn met interesse voor graffiti. Op dat vlak zie ik mogelijkheden. Een stage met sport in de voormiddag en graffitikunst in de namiddag bijvoorbeeld, dat kan aanslaan.’

Waar het in de randgemeenten volgens Alexandre ook nog aan ontbreekt, is plekken om legaal graffiti te spuiten. ‘Nu wordt er vooral aan repressie gedaan, maar dat is een straatje zonder einde. Geef de jongeren de kans om hun talent te ontwikkelen, al besef ik dat het niet vanzelfsprekend is om zo’n plek te vinden. Graffitispuiters hadden vroeger een slechte naam. Het klopt dat er op straat nog altijd veel graffiti te zien is. Als het muurschilderingen van niveau zijn, dan heb ik daar respect voor. Wat voor mij absoluut niet door de beugel kan, is graffiti spuiten of tags achterlaten op gevels van woningen of op auto’s. Wat ik nu vaststel, is dat graffitischilderingen meer en meer als een echte kunst aanzien worden. Je ziet ze opduiken in galerijen, dat was vroeger ondenkbaar. Het gevolg is dat opdrachtgevers nu bereid zijn om meer te betalen.’

Nu de coronacrisis achter de rug lijkt, hoopt Alexandre dat het aantal opdrachten weer zal toenemen. ‘Ik wil zeker nog mooie projecten binnenhalen. Wat mijn grootste project tot nu toe is? In opdracht van Woningfonds Brussel heb ik op een nieuw appartementsgebouw in Anderlecht een muurschildering van 16 meter hoog mogen aanbrengen. Dat was fijn om te doen. Ook opdrachten in Sicilië en Madrid waren erg leuk.

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
buurten juni 2022