‘Ik wil het Buurthuis samen met de mensen opbouwen’

Door corona en het vertrek van buurtwerker Karen Raes bleef de deur van het Buurthuis lange tijd gesloten. Maar daar wil de nieuwe buurtwerker verandering in brengen. Op de kast naast de toog staan alvast enkele kleurrijke potjes met stekken van graslelies, eigenhandig verpot door Sarai. Ze lijken wel een metafoor voor het nieuwe leven dat ze deze plek wil inblazen. Buurten sprak met haar op 17 april, twee dagen voor de heropening van het Buurthuis.

Samen opbouwen

Dat gekozen werd om het Buurthuis te openen op woensdag, is geen toeval. ‘Zo kunnen we zowel volwassenen als mensen met kinderen bereiken’, verklaart Sarai. ‘Iedereen kan hier vrij binnenlopen voor een koffie, om mensen te ontmoeten, op de computer te werken, een spel te spelen, vuilniszakken per stuk te kopen, om ideeën voor het buurtwerk te geven … Maar wie en hoeveel mensen er in het begin zullen komen, weet ik niet. Het is eigenlijk de bedoeling om kleinschalig te starten. Er ligt ook nog maar weinig vast. Ik wil met de mensen zelf bekijken waar het met dit Buurthuis naartoe gaat, door te polsen naar hun noden en verlangens. Zo kunnen we projecten uitwerken die zij zelf interessant vinden. Ik vind het heel belangrijk dat we het Buurthuis van onderuit, samen kunnen opbouwen.’

Sarai is pas sinds eind januari aan de slag als buurtwerker. Ook voor haar is alles vrij nieuw. ‘Ik ben de enige buurtwerker in de gemeente. Een eenmanszaak dus’, grapt ze. ‘Ik krijg veel vrijheid. Dat betekent dat ik mijn eigen prioriteiten en manier van werken mag kiezen. Maar dat ik ook voor mezelf moet bepalen: wat ga ik eerst doen? En hoe pak ik het aan? Mijn voorganger werkte in het Buurthuis bijvoorbeeld samen met Televil voor een kapstokverkoop, maar nu de Solidariteitswinkel in het cultureel centrum er is, lijkt het me fijn om er net voor te zorgen dat Rodenaren hun weg naar daar vinden. Ik vind het heel boeiend om bestaande organisaties te leren kennen en te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.’

Buiten komen

‘Eigenlijk is het simpel. Als ik mensen wil leren kennen en wil weten wat er leeft, moet ik de straat op. Het is ook geen bureaujob hé. Maar ik kom graag buiten en babbel graag. Dat is voor mij dus niet zo moeilijk. (lacht) Ook aan activiteiten van het dienstencentrum of de gemeente doe ik mee. Denk bijvoorbeeld aan de actie Soep op de stoep of de Paaseierenraap. Het zou fijn zijn als ik een vertrouwd gezicht voor de mensen word, zodat ze me durven aanspreken en ik hen kan voorthelpen of doorverwijzen naar de juiste instanties.’

Mensen helpen. Zichzelf kunnen ontwikkelen en bijleren. En een goede balans vinden tussen werk en privé. Dat waren in een notendop Sarais’ drijfveren om te solliciteren voor deze job. Ze werkt ook heel graag met mensen. ‘Ik heb antropologie gestudeerd. Ik ben dus enorm geïnteresseerd in het functioneren van mensen. Zo maakte ik een scriptie over hoe katholieken en moslims met elkaar in relatie staan en in dialoog gaan. En ook in migratie heb ik me verdiept. Superdiversiteit en de multiculturele wereld boeien me. Bij de christelijke vzw Orbit organiseerde ik in het verleden activiteiten rond het omgaan met andere religies, culturen en racisme. Zo ben ik met een groep jonge moslims en christenen naar Andalusië getrokken. Een boeiende trip, waarbij jongeren met elkaar praatten over hun geloof en overtuigingen. Zo’n reis doet je ook stilstaan bij je eigen geloof, bij wat je zelf belangrijk vindt. Voor mij is dat: dankbaar zijn voor kleine dingen en ernaar streven om goed te doen voor anderen. Waarden die ik ook aan mijn kinderen probeer door te geven.’

De weg vinden

Sarai woont sinds 2015 samen met haar man en hun twee kinderen in Sint-Genesius-Rode. ‘Ik voel me hier zeker thuis. En zie Rode als een grote, rustige, groene en diverse gemeente. We hebben ook leuke buren. Maar het heeft wel even geduurd vooraleer ik als nieuwe inwoner mijn weg vond, en wist wat ik waar kon doen en vinden. Vooral de kinderen en de school hebben me geholpen om te integreren en mensen te leren kennen. Maar ik besef dat het niet evident moet zijn als je geen kinderen hebt. Daarom wil ik graag een gids zijn voor wie zoekende is.’

Mede-eigenaarschap

Sarai heeft een groot hart voor kinderen. Ze vindt het niet alleen belangrijk om voldoende tijd voor haar eigen gezin te hebben, maar ook om zich te engageren voor kinderen. Zo maakt ze bijvoorbeeld deel uit van de ouderraad van Wauterbos en was ze in het verleden onder meer kleuterjuf en pedagogische coach in de kinderopvang. ‘In de kindertijd wordt de basis van het verdere leven gelegd. Als je hierin investeert, hebben kinderen later meer kans op een fijn volwassen leven. Daarom vind ik het ook belangrijk dat kinderen zich op woensdagnamiddag amuseren in het Buurthuis. Ik wil hen het gevoel geven dat ze meetellen en hen tot mede-eigenaar van het Buurthuis maken, door samen projectjes uit te werken. Zo groeien ze uit tot tieners die later het gevoel hebben dat zij zelf dingen kunnen beslissen en bereiken.’

Prioriteiten bepalen

Dat mede-eigenaarschap is iets wat vaak terugkomt tijdens het gesprek. ‘Ik denk hierbij ook aan de zogenaamde ‘hangjongeren’ in de gemeente’, zegt Sarai. ‘Vooraleer we samen iets kunnen doen, wil ik weten: Wie zijn ze? Waar hebben ze zin in en waar krijgen ze energie van? Door daar samen naar op zoek te gaan, kunnen we mooie dingen realiseren. Misschien zitten hier wel toffe vrijwilligers tussen. De vijver waar verenigingen in vissen is zo klein geworden. Ik zou die graag helpen verruimen, door beter in kaart te brengen waar vrijwilligers nodig zijn en mensen gericht toe te leiden naar organisaties die bij hen passen. Maar geef me eerst wat tijd om de gemeente goed te leren kennen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Het zal nog moeilijk worden om te bepalen wat eerst aan te pakken. Dat maakt deze functie heel boeiend, maar ook uitdagend. Ik ga me hier niet snel vervelen.’

Tekst: Veerle Weeck
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten mei 2023