Rode: dagcentrum vzw De Poel omgevormd tot woonhuis

Het vroegere dagcentrum van vzw De Poel aan de Kerkeveldweg vormt al zowat een jaar de nieuwe thuis van tien mensen met een beperking. De keuze voor de omvorming naar een woonhuis is niet toevallig. ‘De vraag naar extra woongelegenheid stijgt’, vertelt Frauke Wijns, de hoofdcoördinator van de wooncampussen van vzw De Poel. ‘De mensen die naar onze dagcentra komen, worden ouder en ouder. Dat betekent dat ook hun ouders en andere personen in hun netwerk, zoals broers en zussen, al een zekere leeftijd bereikt hebben. De zorg wordt zwaarder, en wij kunnen die hier voor een groot deel overnemen. We hadden al twee woonhuizen. Zo hebben we in Ternat plaats voor 19 mensen en in Ruisbroek kunnen er 17 personen terecht. Al die plekken zijn ingenomen, wat aantoont dat er echt nood was aan een bijkomende locatie.’

Actieve dagen

De omvorming naar een woonhuis gebeurde in twee stappen. ‘We zijn begonnen met vier bewoners. Van de bureaus van onze administratie in het hoofdgebouw hebben we vier slaapkamers gemaakt’, zegt Frauke. ‘In een tweede fase hebben de mensen van onze technische dienst twee lokalen omgebouwd tot zes slaapkamers. En zo komen we aan tien vaste bewoners. Daarnaast zijn er ook nog kamers voor kortverblijf. Die zijn er voor mensen uit onze dagopvang van wie de ouders bijvoorbeeld op vakantie gaan of extra ondersteuning nodig hebben. Dat kan voor een weekend zijn, al is langer ook mogelijk.’

Iedere bewoner heeft een aparte kamer, al zijn er ook plekken waar ze met zijn allen kunnen samenkomen. ‘Van de veranda hebben we de eetruimte gemaakt, en een van de lokalen op het gelijkvloers is ingericht als leefruimte met onder meer enkele zetels en een televisietoestel’, vertelt Frauke. ‘Wie behoefte heeft aan wat rust na een drukke dag, kan zich terugtrekken in zijn eigen kamer of kan even verpozen in de tuin. ’s Avonds mogen ze hun vrije tijd invullen zoals ze willen. Overdag doen de bewoners best veel dingen samen. Ze nemen deel aan ateliers en andere activiteiten. Een wekelijks bezoekje aan de markt staat steevast op de planning, en ze trekken ook geregeld richting het zwembad. Een uitstap naar de plaatselijke kermis kan ook. We maken graag tijd en ruimte voor leuke uitstapjes. De bewoners steken ook met plezier de handen uit de mouwen. Zoals meehelpen met het groenonderhoud in het provinciedomein van Huizingen. Of soep maken voor de lokale politie. We blijven zeker niet heel de dag binnen. Hun wereld is immers al best klein.’

Meerdere begeleiders

De bewoners staan er uiteraard niet alleen voor. ‘Ze leven met zijn tienen samen, uiteraard met de nodige ondersteuning. Door hun beperking zit alleen wonen er niet in’, verduidelijkt Frauke. ‘We hebben een team van begeleiders klaar staan. Ze zijn telkens met twee. Want vanaf acht bewoners is het niet meer doenbaar voor één begeleider. Dan loop je je de voeten vanonder het lijf, en dat is niet bevorderlijk voor zowel de begeleiders als de bewoners. We zetten echt in op kwaliteitsvolle zorg. Zo worden de bewoners in de sanitaire ruimte apart gewassen. Ook op die momenten hebben we sowieso een tweede begeleider nodig. Verder is er ook nog onderhoudspersoneel. De logistieke medewerkers zorgen er dan weer voor dat er elke dag vers gekookt wordt. Ze proberen de bewoners te betrekken bij het koken door hen groenten te laten snijden en hen mee in de potten te laten roeren. Ook tijdens de nacht zijn er permanent begeleiders in het huis aanwezig. De nachtploegen lossen elkaar week per week af. De bewoners weten dat ze bij hen tijdens de nacht terecht kunnen als er iets aan de hand is.’

Plezante medebewoners

De bewoners lijken het helemaal naar hun zin te hebben in de wooncampus in Sint-Genesius-Rode. ‘Ik woon hier nu een jaartje’, vertelt de 57-jarige Monique. ‘Daarvoor verbleef ik in het dagcentrum in Schepdaal. Ik ben zelf van Dilbeek afkomstig. Sint-Genesius-Rode is iets verder van huis, maar ik ben iemand die zich snel aanpast. In het begin was het allemaal wat nieuw en spannend, maar ik ben het al gewoon hoor. Ik ben hier echt graag. Weet je dat ik hier mijn eigen kamer heb? Met een eigen televisie. ’s Avonds kom ik hier naar het soapprogramma Familie kijken. Dat zou in de gemeenschappelijke woonkamer ook kunnen, maar daar is soms wat lawaai. Ik ben dan liever even op mijn gemakje. Maar ik ben ook graag bij de andere bewoners hoor. Eten doen we samen in de veranda. Of buiten in de tuin bij mooi weer. Elke maandag gaan we zwemmen, en op donderdag kan je ons op de markt terugvinden. Het zijn hier echt plezante medebewoners.’

Dat ze niet de hele tijd thuis kan wonen, begrijpt Monique zelf heel goed. ‘Ik heb destijds zelf aan mijn ouders voorgesteld om tijdens de week ergens anders te wonen. Mijn ouders worden er niet jonger op. Mijn mama is al tachtig jaar, het wordt moeilijker om voor mij te zorgen. Daarom verblijf ik hier tijdens de week. Op vrijdag komen mijn ouders me ophalen, en op zondag in de namiddag brengen ze me weer naar hier.’

De wachtlijsten maken dat extra opvangplaatsen meer dan welkom zijn, al is een vierde woonhuis van vzw De Poel nog niet meteen aan de orde. ‘Het gebouw hier in Sint-Genesius-Rode laat een uitbreiding niet toe. Het blijft wel de ambitie om voor meer woongelegenheid voor volwassenen met een beperking te zorgen, want de nood is er wel degelijk’, zegt Frauke. ‘Toch zijn er enkele struikelblokken. Zoals de kostprijs van de voorzieningen. Gelukkig kunnen we rekenen op organisaties die ons ondersteunen. Daarnaast moet je ook voldoende medewerkers hebben. Het is immers moeilijker en moeilijker om zorgpersoneel te vinden. Een opleiding Orthopedagogie of Gezinswetenschappen is voor ons geen must meer. We kijken vooral uit naar mensen met het hart op de juiste plaats en met goesting om de doelgroep te begeleiden.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: buurten december 2024 / januari 2025