‘Ik herinner me nog dat ik hier arriveerde, intussen alweer zo lang geleden. Het warme welkom van de toenmalige buren en vrienden uit Eigenbrakel en Waterloo: dat was zo’n fijne ervaring! Die warme connectie is er ook vandaag nog: als mijn rolluiken ‘s morgens nog niet opgetrokken zijn, krijg ik een berichtje van de huidige buren om te vragen of alles oké is. Zo ben je voelbaar niet alleen’, steekt Martine van wal.

Fervente wandelaarster

Martine Devel heeft drie kinderen. Twee ervan trokken naar het buitenland. Een zoon woont in Californië met zijn Argentijnse vrouw. Dochterlief zoekt het iets dichter bij huis en maakt het mooie weer in Londen. ‘Gelukkig zijn er tegenwoordig genoeg communicatiemiddelen, zodat we elkaar regelmatig horen en zien. Een andere zoon woont in Waregem en zijn twee kinderen komen regelmatig op bezoek, of ik ga weleens tot ginder. De kleinkinderen zijn vijf en tien jaar oud en dolenthousiast om de natuur te ontdekken tijdens onze vele wandelingen. Daar kijken we altijd alle drie naar uit. Dan maken we ons vrolijk om het soms bizarre gedrag van de koeien in de weide en vergapen we ons aan de fruitbomen in de boomgaard. Maar evengoed nemen we met zijn drieën de trein naar Brussel of Antwerpen voor een fijne uitstap. Kennismaken met het openbaar vervoer is belangrijk voor hen, en dat valt meestal goed mee.’

Het Waterloos Veld was zowat de eerste vaste stek waar ze vroeger veel met haar kinderen ging wandelen. ‘Het is er nog altijd mooi en ik kijk er met veel plezier op terug’, zegt Martine. Wandelen is belangrijk voor haar. Ze doet het vaak met enkele vriendinnen, dichtbij of veraf. ‘Elke vrijdag draaien we er 10 à 12 kilometer door, en dat doet altijd zo’n deugd. Het maakt mijn hoofd leeg en brengt zo’n rust over me heen. Zelfs alleen wandelen en stappen zit in het pakket. In april ging ik te voet van Porto naar Compostella, toch bijna 250 kilometer. Op minder dan twee weken tijd lukt dat aardig zonder te forceren. Wandelen geeft zo veel energie, en er is overal zo veel te zien’, klinkt het overtuigd. ‘Daar zomaar wat thuis zitten tussen vier muren, wie heeft daar iets aan? Zolang ik het kan, zal ik nog veel activiteiten blijven doen. Dat is gewoon mijn leven.’

Vrijwilligerswerk

‘Onlangs was er nog een fijne toeristische serretocht in Hoeilaart, en het Zoniënwoud staat natuurlijk regelmatig op het programma als je in Rode woont. Voor volgend jaar staat dan weer een stevige uitdaging op de agenda. Vanaf januari begin ik te trainen voor de Dodentocht in Bornem en als het zover is, stapt mijn dochter mee. Ook zij zal in Londen trainen om voldoende voorbereid aan de start te komen. Hopelijk regent het niet, zoals de voorbije editie. Dat zou een tegenvaller zijn.’

Enkele uren per week trekt Martine als vrijwilligster naar woonzorgcentrum De Groene Linde (dat dit jaar 45 jaar bestaat, red.). ‘Mijn tweede man, die veel ouder was maar met wie ik dertien liefdevolle jaren heb gekend, heeft er de laatste maanden van zijn leven doorgebracht en was daar graag door de goede zorgen die hij er kreeg. Hij werd daar met veel liefde omarmd door het personeel en de medebewoners, wat toch niet zo vanzelfsprekend was. Twee jaar geleden is hij daar overleden, en daarom doe ik graag iets terug. Samen met de bewoners groenten snijden, een bedlegerige bewoonster helpen met de maaltijden, dat soort dingen. Dat creëert zo’n fijne band en geeft veel voldoening.’

Artistiek gezelschap

Haar opleiding als regentes sierkunsten heeft ze nooit in de praktijk gebracht, maar Martine is ook vandaag nog bezig met kunst. ‘Ik probeer met eenvoudige dingen en zelfs afval iets moois te maken. Ook schilderen en textielkunst hebben me veel te bieden. Bij Kunstkring 10 x 10 hier in Rode of bij een andere kunstengroep, in Wechelderzande, lukt dat aardig. Het zijn vaste plekken die ik erg koester en waar je me regelmatig kan vinden. Daar kijk ik elke keer weer naar uit, zeker ook voor het fijne gezelschap.’

Ze is dus nog vlot mobiel? ‘Ik heb altijd graag met de auto gereden en heb er nog steeds plezier in. Een paar uurtjes rijden, over en weer naar Wechelderzande, daar zie ik helemaal niet tegenop. Temeer omdat het ginder moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer. Zonder auto is dat gewoon ondoenbaar’, heeft ze aan den lijve ondervonden. ‘Nu kan ik er om het even wanneer naartoe, los van de omstandigheden.’

Toekomstplannen

Aan toekomstplannen geen gebrek. De Dodentocht kwam al aan bod, maar volgend jaar ligt ook nog een bezoek aan de zoon in Californië in het verschiet. ‘Dat is dan toch nog iets anders dan de regelmatige langeafstandscommunicatie. Ik kijk ernaar uit om eindelijk eens naar ginder te gaan. De kans dat hij daar blijft is groot, dus kan ik maar beter eens ter plaatse gaan kijken om te zien hoe zijn leven er daar uitziet. Hij leerde zijn vrouw kennen in Gent, maar door haar eindwerk/doctoraat belandde ze uiteindelijk aan de Universiteit van Californië – Davis, een van de grotere campussen in de Verenigde Staten (met meer dan 38.000 studenten, red.). Mijn zoon werkt er sinds kort voor een farmaceutisch bedrijf.’

‘Mijn dochter studeerde sinologie, woonde acht jaar in Shanghai en vijf jaar in Hongkong, terwijl de rederij waar ze nu voor werkt haar uiteindelijk naar Londen bracht. Ik mis ze allebei, maar ze zijn gelukkig, en dat is wat telt. Ze hebben hun eigen leven uitgestippeld, en dat is prima,’ stelt ze tevreden vast.

Kerkkoor

Wie denkt dat we hiermee al haar activiteiten hebben opgesomd, zit er goed naast. Want er bestaat ook nog zoiets als het kerkkoor. ‘Dat is één keer per week repeteren op vrijdag, één keer per week de mis zingen op zaterdag, tussendoor ook de planten in de kerk verzorgen … Je moet doen waar je je goed bij voelt, en dat is zo bij al mijn bezigheden’, vertelt de bezige bij. En natuurlijk is er nog de familie uit de Kempen. ‘Mijn broers en zussen zijn allemaal ginder gebleven, maar we hebben nog regelmatig contact met elkaar. Ze komen hier bijvoorbeeld graag wandelen, want dat is een attractie als je van de vlakke Kempen naar de reliëfrijke Rand komt. En natuurlijk ga ik ook af en toe bij hen op bezoek, richting mijn roots.’

Herman Dierickx
uit: Buurten december 2023 / januari 2024