Mia en Hedwig voelen zich helemaal thuis in Rode. En hoewel ze verschillende roots hebben, vertonen ze ook heel wat raakvlakken. Onverwachte soms. Zo is het kerkhof van Rode voor allebei een belangrijke plek. ‘Het is misschien een wat lugubere locatie, maar mijn vader, geboren in 1927, maakte in zijn kinderjaren de verhuis van het kerkhof rond de kerk naar deze site mee. Alle familieleden liggen daar begraven’, vertelt Hedwig fier en blij. ‘Maar ook mijn ouders hebben daar de eeuwige rust gevonden’, vult Mia aan. ‘Het einde van hun leven brachten ze door in Rode. Om ze dicht genoeg bij ons te hebben, liggen ze hier begraven en niet in Antwerpen.’

Zorgende karakters

Het typeert mooi de band van de familie met de gemeente. Ook de kinderen en kleinkinderen, drie van elk, zijn volbloed Rodenaars. Ze komen nog vaak langs in het ouderlijke huis: de talloze speeltuigen en -tuigjes in de veranda en de tuin zijn er de stille getuigen van. En zo wordt Mia dus ook vandaag nog altijd omringd door jonge kinderen. Net als de vele tientallen jaren dat ze directrice was van kinderdagverblijf Tinkelbel, eigendom van de vzw Consolata. ‘Daar is het afscheid me erg zwaar gevallen’, vertelt ze. ‘Door de coronaperikelen kwam mijn pensioen er sneller dan gedacht en heb ik nooit echt afscheid kunnen nemen van mijn topteam. Dat vind ik jammer. Ik heb zulke goede herinneringen aan onze lange, fantastische samenwerking, en dan komt daar zo’n abrupt einde aan.’ Toch had Mia eerst een andere carrière voor ogen. De richting verpleegkunde leek haar wel wat. Niet verwonderlijk, gezien haar (ver)zorgende karakter. ‘Dat zorgende is me op het lijf geschreven, net als bij Hedwig’, zegt ze. ‘In de Elisabethschool voor verpleegkundigen leerden we elkaar kennen. Later zijn we getrouwd, we kregen drie kinderen, bouwden een huis in deze geweldige wijk, en nu genieten we al van ons pensioen. Zo snel gaat dat, en het gaat alsmaar rapper ...’ De toekomst van het ziekenhuis waar ze in het begin van hun carrière allebei werkten was hoogst onzeker, en er was een vacature in het kinderdagverblijf. ‘Ik solliciteerde met een klein hartje, maar ik mocht voltijds starten. Vanaf het begin zat het goed, zowel met de collega’s en de directie als het eigenlijke werk. Ik heb er een geweldige tijd gehad’, stelt ze tevreden vast.

Commercieel talent

Intussen brouwt Hedwig heerlijke koffie als een volleerde barista. ‘Dat leerde ik tijdens ons verblijf in Italië. Daar maken ze toch nog altijd de beste koffie, en ik wilde de techniek in de vingers krijgen.’ Zijn parkoers na de studies zag er in het begin anders uit. Als automechanicien wilde hij van zijn liefde voor auto’s zijn beroep maken, maar een ongeval aan een draaibank besliste er anders over. ‘Mijn arm zat in de machine, en daar heb ik een lelijke schrik van opgedaan. Dat wilde ik niet meer meemaken en zo ben ik ook in de verpleegkunde terechtgekomen. Maar na een tiental jaar bleek dat ik commercieel talent had en kon ik aan de slag bij een bedrijf dat medische apparatuur verkocht aan onder meer ziekenhuizen. Veel van hen werden mijn klanten, waardoor ik onder meer de fusies meemaakte in Vilvoorde, Kortrijk en Ronse. Met wisselend succes om het zo te zeggen. Dat heb ik graag gedaan, maar nu is het tijd voor andere dingen. Uiteraard zijn er de kinderen en kleinkinderen. Maar sinds mijn pensioen heb ik eindelijk ook tijd voor natuurfotografie. Zo leerde ik via Calopteryx onder meer Jens Goos kennen, die een paar maanden geleden in deze rubriek aan bod kwam. Met hem en zijn team is de natuur van Rode in goede handen. Er zijn nu goede perspectieven om ons geliefde kerkhof een mooie groene toekomst te geven.’

Zomerse heildrank

Het hoeft niet te verbazen dat de volgende halte op onze Ronde van Rode een echte natuursite is: Zevenbronnen. ‘Toen mijn vader jong was, roeide hij hier nog met een bootje op het water’, herinnert Hedwig zich. ‘Later kwam ik hier als kind in de vroege ochtend samen met hem vissen.’ Vandaag is het een geweldig mooi natuurgebied waar altijd wat te zien en fotograferen valt. ‘Het is hier soms nogal druk, maar meestal valt dat goed mee. Soms komen we hier samen wandelen, maar dan neem ik geen fototoestel mee, want dan duurt het te lang voor Mia’, beseft Hedwig. ‘Als je je tijd niet neemt voor natuurfotografie lukt het gewoon niet. Maar samen genieten van een wandeling in de natuur, daar hebben we ook veel aan. Er zijn zo veel mooie plekjes in Rode, al of niet bekend bij het grote publiek. Ze zijn meestal klein, maar toch van een bijzondere kwaliteit’, klinkt het overtuigd. ‘Het reliëf aan deze kant van Brussel heeft toch bijzondere charmes. Daarom waren mijn schoonouders zo betoverd door het Pajottenland. Het verschil met hun thuisbasis in de buurt van de Kalmthoutse Heide was natuurlijk groot.’ ‘En dan is er nog de geuzecultuur die blijkbaar aan een heropleving bezig is. Deze zomerse heildrank is zo uniek voor onze streek. Je hebt zowel de wat algemenere versie als de echte zure varianten die voor mij de beste zijn. Met de opkomst van heel wat jonge brouwers via hun microbrouwerijtjes zit er weer vaart in deze tak van artisanale bieren. Ook bij de grotere brouwerijen vind je nog de authentieke smaken, maar je moet wat zoeken, en soms zijn ze toch wat duur. Maar het is zo’n heerlijke biervariant die hier al zo lang bestaat’, geniet Hedwig nog na. Mia laat duidelijk merken dat geuze niet zo haar ding is: ‘Veel te zuur!’

Warme levenshouding

Net als leeftijdsgenoot Patrick De Cauwer (die enkele maanden geleden in deze rubriek aan bod kwam, red.) heeft Hedwig bijzonder goede herinneringen aan het oude sportcentrum van de Post dat er al zo lang desolaat bijligt. ‘Het was een echte magneet vol bruisende sociale contacten waar letterlijk iedereen terecht kon. Er was altijd wel iemand die je ‘uitnodigde’ en dan kwam je in een bijzondere, warme wereld terecht waar je spotgoedkoop maar correct iets kon drinken en altijd wel in gesprek geraakte. Het blijft jammer dat de Regie der Gebouwen en de gemeente niet tot een overeenkomst komen om daar iets mee te doen. Gelukkig heeft burgemeester Rolin die infrastructuur niet nodig om burgers weer wat dichter bij elkaar te brengen. De scherpe communautaire kantjes zijn intussen weggeëbd uit Rode, en het bestuur geeft de aanzet om mensen weer te verenigen. Dat vind ik een goede basis om verder te gaan op het voorzichtig ingeslagen pad.

‘Wij kunnen ons echt niet vinden in negativiteit en vijandschap. Enkel samenwerking en een positieve houding brengen de maatschappij vooruit. Dat zien we in onze wijk, met fantastische buren die er zijn voor elkaar als het nodig is. Of bij onze kinderen die zeer internationaal zijn, maar wel een hechte band hebben – van Australië tot Amerika. Dat blijft voor ons de grootste prioriteit, want we leven allemaal samen in een wereld die we moeten koesteren en waarvoor we ons best moeten doen om die in de best mogelijke staat te houden. Dat vergeten velen wel eens, en daardoor gaat het er niet altijd even goed mee. Het is zonde, want we hebben er maar een.’

Herman Dierickx
uit: Buurten november 2023