Supporter voor je lokale helden

De voorbije twee jaar waren veel lokale artiesten en bands aan hun slaapkamer, garage of tuinhuis gekluisterd met amper vooruitzicht op een publiek. Voor GC de Boesdaalhoeve is het de aanleiding om voor het eerst mee te doen met Lokale Helden. Het initiatief werd in 2015 opgezet door Poppunt, nu vi.be, het Vlaamse en Brusselse aanspreekpunt en kansenplatform voor bands en muzikanten. Onder de hashtag Support your local scene biedt het gemeenschapscentrum in samenwerking met jeugdhuis Animoro op zaterdag 30 april vier artiesten uit eigen gouw een podium aan. ‘Het idee om in Sint-Genesius-Rode een Lokale Helden-podium op poten te zetten is ontstaan tijdens de auditiedag van Zennetoer, het muziekconcours in het Pajottenland en de Zennevallei’, zegt stafmedewerker Nele D’herde. ‘Meestal organiseren we in onze theaterzaal zittende concerten, maar ik ervaarde bij veel lokale bands de hoge nood om nog eens op te treden voor een staand publiek. Het fijne aan het evenement is dat het aandacht schenkt aan minder bekend talent. Toch kent intussen bijna iedereen de datum, omdat het evenement nationaal gepromoot wordt, onder andere door Studio Brussel.’

Voor het plezier Die hoge nood kan Fred Vanderroost beamen. ‘Tof om na dik anderhalf jaar, die er door corona werd uitgeknipt, opnieuw op een podium te staan’, zegt de 39-jarige leerkracht wiskunde, een geboren en getogen Hallenaar die in zijn vrije tijd rockmuziek met country- en americana-accenten brengt. Dat doet hij onder het licht verwarrende pseudoniem Fret+Monica: ‘Neen, Monica is geen vrouw, maar mijn mondharmonica!’, klinkt het geamuseerd. Na een aanvraag voor een akoestische avond in Sint-Lambrechts-Woluwe zal zijn passage op Lokale Helden zijn tweede publieke optreden sinds lang zijn. ‘Ik was als toeschouwer aanwezig op de finale van Zennetoer en hoor me nog zeggen tegen mijn vrienden: dat hebben we toch echt gemist. Zelf op het podium staan is natuurlijk nog veel leuker. Ik kijk er enorm naar uit. Voor mijn achttiende verjaardag kreeg ik van mijn oma een gitaar cadeau en daar ben ik op blijven pingelen. Dik twintig jaar later ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat ik niet de nieuwe Bob Dylan ben en nooit op Rock Werchter zal staan. Ik doe het vooral voor mijn plezier en dat van mijn publiek.’

Verse vooruitzichten

Eenzelfde opgetogen geluid horen we bij zangeres Annelore Van Belle van Seven Of Jacks. In een vorige bezetting stond het zevenkoppige gezelschap ooit al eens op Lokale Helden, toen in de Paterskerk in Halle met een akoestische set. ‘Wij hebben lang volledig stilgelegen, ook omdat we repeteerden in het huis van de ouders van een van de bandleden en dat lang niet meer mogelijk was. Intussen konden we wel werken aan nieuwe nummers, die we nu in onze setlist aan het verwerken zijn. De band klinkt tegenwoordig ook matuurder dan toen ze nog Roll In Babe heette en grunge- en stonerrock bracht. Sinds ik erbij ben gekomen en we een blazerssectie hebben, zijn we geëvolueerd naar meer groovy funkrock. Corona en het ontbreken van speelkansen heeft een dip veroorzaakt, maar onze herstart, in oktober op het trouwfeest van onze drummer, was bijzonder leuk en Lokale Helden geeft nu opnieuw een boost. De nieuwe vooruitzichten geven ons zin om er weer volop tegenaan te gaan.’

Wachten op de doorbraak

In tegenstelling tot Seven Of Jacks schopte Odeum het wel tot in de finale van Zennetoer. Ze wonnen niet in de Meent in Alsemberg, de thuishaven van gitarist Tijl Lenaerts, maar dat wil niet zeggen dat de popband, die ook aan de twee jongste edities van Humo’s Rock Rally deelnam, zijn ambities opgeborgen heeft. ‘Wij doen niet zo graag mee aan rockconcoursen, maar het was een zeldzame kans om tijdens de pandemie op te treden en gezien te worden’, zegt Lenaerts, die de groep oprichtte met zanger Thars Brisaert, zijn jeugdvriend uit Halle. ‘Nu proberen we naar de toekomst kijken. Na de release van enkele singles zijn we volop nieuwe nummers aan het schrijven. Vroeger klonken we wat akoestischer. Ondertussen staan we met zijn zessen op het podium en zijn we geëvolueerd naar meer elektronische pop’, resumeert de jonge twintiger die criminologie en rechten studeert in Gent. Hun catchy geluid wordt weleens met Ed Sheeran vergeleken.

Symbolische thuismatch

Singer-songwriter Camille Willemart uit Sint-Genesius-Rode staat een stap verder in haar carrière. Drie jaar geleden werd ze al eens gevraagd om in de Boesdaalhoeve te spelen, maar toen voelde de zangeres, bekend als Camille Camille, zich er nog niet klaar voor. Nu ze met Could you lend me your eyes sinds vorig najaar een eerste album uit heeft, is de situatie veranderd. Haar dromerige folkliedjes vinden makkelijk bijval en dat uit zich in een langzaam vollopende concertagenda. Straks mag ze met Sylvie Kreusch op tournee door Nederland en in de aanloop naar haar doortocht op Lokale Helden staat ze ook nog in het voorprogramma van de Zweedse singer-songwriter José Gonzalez, een van haar persoonlijke helden. ‘Mijn grootste voorbeeld is de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Alice Phoebe Lou’, zegt Willemart. ‘Ze doet altijd haar eigen ding, dat is bijzonder inspirerend.’ Zelf is Willemart ook zo’n eigenzinnige, spontane ziel. Op haar achttiende, toen ze in Zuid-Engeland woonde, speelde ze in lokale pubs en trok ze met haar gitaar de straat op. Haar debuutplaat nam ze in Göteborg op met een Zweedse producer. Recenter verbleef ze in Leipzig waar ze af en toe concertjes in het park gaf en ‘merkte dat de mensen er meer dan ooit deugd van hadden’. Tussen haar buitenlandse uitstapjes studeerde de zangeres beeldende kunsten aan het KASK in Gent. Niet vanzelfsprekend voor een Franstalige uit Rode. Haar shift in de lokale bakkerij zit er net op als ze ons in vlekkeloos Nederlands te woord staat. ‘Ik woon tijdelijk weer bij mijn ouders en dat baantje komt nu even goed van pas. Het is een vreemde, maar interessante periode voor me. Ik ben Waalse, maar ik heb een groter publiek in Vlaanderen, waar ze me leerden kennen via De Nieuwe Lichting. De titelsong van mijn plaat gaat over de wereld zien door de ogen van iemand anders en over het gevoel niet goed te weten wat nu je thuis is. Als je zegt dat ik in Rode een thuismatch speel, dan klinkt dat raar, ook al is het mijn vroegere en huidige woonplaats. Het zal alleszins symbolisch aanvoelen om mijn liedjes, die elders geschreven zijn, daar te spelen voor een gemengd publiek van Nederlandstaligen en Franstalige vrienden en familieleden.’ Een brug wil ze zich niet noemen, ‘maar ik heb wel het gevoel dat ik overal met één been in sta, en nergens helemaal.’

Tekst: Tom Peeters
Foto: © Vincent Leroi
Uit: buurten april 2022