Dankzij zijn vele hobby’s en activiteiten is Willy stevig verstrengeld in het sociale weefsel van Rode. Net als zijn dochter Cindy, haar man Gert en hun twee kinderen Yaro (16) en Nore (9). Willy mist geen enkele voetbaltraining of -match van zijn oogappel Yaro. Geen wonder dus dat het voetbalterrein van KFC Rhodienne een belangrijke rol speelt in zijn leven. Temeer omdat hij er zelf een groot deel van zijn leven speelde en er actief was als speler-trainer en trainer-begeleider in de jeugdseries.

Guy Thys als trainer

Willy herinnert zich hoe beroemde spelers van Anderlecht zoals Paul Van Himst, Jef Jurion, Jan Mulder en vele anderen lang geleden naar de finales van een interscholentoernooi kwamen kijken. Een gelegenheid waarbij Willy trouwens zelf scoorde. Na de match gingen die vedetten mee aan tafel om samen pistolets te eten en chocomelk te drinken. ‘Mijn carrière als voetballer kende een bizar verloop, waarbij ik speelmogelijkheden bij Club Brugge of Union links liet liggen om uiteindelijk te kiezen voor de Interbankencompetitie bij de Kredietbank. Daar speelde ik zestien jaar, waarvan acht als kapitein. Het gaf me veel voldoening.’ Maar hét hoogtepunt van zijn voetbalcarrière vindt hij zijn passage bij de reserven van Union. ‘Jammer genoeg ging het toen net bergaf met de club en keerden de meeste spelers terug naar hun club van oorsprong, waardoor de kern uiteen viel. We trainden zelfs vier maanden elke dag onder leiding van voormalige bondscoach Guy Thys. Dat was onvergetelijk.’

Willy speelde ook toneel bij liefst drie Rodense gezelschappen: Akta, Het Kinderuur en De Boskanters. Als we samen over straat wandelen, steekt iedereen spontaan de hand op, alsof ik met een beroemdheid op stap ben. We zetten koers naar zijn huis. Volgend jaar zijn Willy en Martine vijftig jaar getrouwd. Terwijl hij elke dag uithuizig is, is zij altijd in de buurt. Met een opspelende kunstheup en nog andere kwalen is de bewegingsvrijheid beperkt. Het belet haar niet haar rol als gastvrouw met verve op te nemen, inclusief heerlijke zelfgemaakte koffie.

Sirenes van de papierfabriek

Of er in al die jaren veel veranderd is in Rode? ‘Bijna alles’, lacht Willy. ‘Er reden weinig auto’s, de papierfabriek de Meurs was in Rode veruit de belangrijkste werkgever, en van de 10.000 inwoners sprak de overgrote meerderheid Nederlands. Vandaag zijn er overal files, is de papierfabriek verdwenen, en de 19.000 Rodenaren bestaan uit tientallen verschillende nationaliteiten, van wie de meerderheid Frans gebruikt als voertaal. De loeiharde sirenes van de fabriek die drie keer per dag de wisseling van de ploegen aankondigde, zijn niet meer te horen. De werknemers keerden na hun shift te voet of met de fiets naar huis, maar hadden onderweg nog verschillende haltes in de vele cafés die er toen nog waren.’

De thuismatchen van zijn lievelingsclub

Union Saint-Gilloise, die de voorbije jaren ontbolsterde als de revelatie van onze nationale competitie, zijn heilig.

‘Die club is werkelijk het summum als het gaat over fair play, gezelligheid, correctheid, respect’, klinkt Willy overtuigd. ‘Lang voor en na de match zijn de supporters aanwezig in dat prachtige stadion. Er wordt daar gezongen en gesupporterd zoals je het nergens meer ziet of hoort. Of we dan verliezen of winnen maakt even niet uit, de ambiance is er altijd.’

Wielerkampioenen

Hoewel je Willy zelden thuis vindt, is het toch een belangrijke plaats. Niet alleen voor het gezelschap van zijn vrouw. Ook omdat hij er heel wat souvenirs uit een ver en minder ver verleden bewaart. Wielrennen speelt daarin een belangrijke rol, want de wielermicrobe zit in de genen van de familie. Stam- en grootvader Louis Day uit Dworp was de bekendste wielrenner, met veelvuldige titels in verschillende kampioenschappen: BK, EK, WK, Olympische Spelen … Zijn fiets en vele koerstruitjes hebben de tand des tijds overleefd en tronen nog in het huis van Willy.

‘Na mijn pensioen begon ik met Yaro opnieuw naar wielerkoersen te gaan, in alle disciplines en categorieën. Van vroeg tot laat waren we van de partij om een praatje te slaan met de renners en hun entourage. De gesprekken met Alberto Contador en Peter Sagan: onvergetelijk. Het bleken sympathieke mensen met wie je toch een soort persoonlijke band hebt, door de manier waarop zo’n contact verloopt. Keuvelen met verschillende VRT-commentatoren hoorde er uiteraard ook bij. We deden en doen onze verplaatsingen bijna altijd met de trein. Toen kwamen we op het idee om foto’s te maken met die vedetten, telkens met Yaro erbij.’

De mappen met daarin de talloze foto’s van Yaro met meer dan 200 wereldkampioenen in allerlei fietsdisciplines zijn echte pronkstukken. Willy vertelt enthousiast welke inspanningen het hem heeft gekost om al die kampioenen voor de lens te krijgen. ‘Als je de mensen met respect benadert, krijg je veel gedaan’, zegt hij. ‘Al moet je uiteraard ook een dosis geluk hebben, want het kan ook weleens tegenvallen. Dat moet je erbij nemen, daar ga ik nooit om treuren want ik wil positief in het leven staan.’

Fascinatie voor vliegtuigen

De luchthaven van Zaventem is een andere locatie waar je Willy en Yaro regelmatig kan vinden, vooral tijdens de schoolvakanties. De ultieme droom van Yaro, nu al tien jaar lang? Piloot worden. Bijzondere vliegtuigen bekijken die landen en opstijgen, meer dan regelmatig de homesimulator gebruiken, zelf meevliegen, heel wat luchthavens bezoeken … Het zit allemaal in het vliegpakket van de kleinzoon. ‘De Belgische luchthavens hebben al geen geheimen meer. Een bezoek aan de controletoren van Skeyes (het overheidsagentschap dat de veiligheid in het Belgische luchtruim verzekert, red.) mocht uiteraard niet ontbreken. Bij TUI was er zelfs een persoonlijke ontvangst door de CEO, Elie Bruyninckx. Yaro zette er met de vluchtsimulator feilloos een vliegtuig aan de grond. De luchthavens van Amsterdam, Madrid en Londen hebben we inmiddels ook al afgevinkt’, vertelt Willy met twinkelende oogjes. ‘De toekomst voorspellen is onmogelijk. Binnen enkele jaren zien we wel hoe het uitdraait. De cijfers op school zijn goed, maar de studies voor piloot mag je toch niet onderschatten. En er hangt een erg stevig prijskaartje aan vast.’

‘Ik zal me zo lang ik kan blijven inzetten voor die zaken die me na aan het hart liggen’, blikt Willy nog even vooruit. ‘Daar voel ik me het best bij. Mijn leven speelt zich af tussen de mensen, en dat zal niet veranderen. Het opgebouwde netwerk is een zegen voor mijn manier van leven. De momenten met al die mensen koester ik heel erg.’

Maar we hebben nog weinig gehoord over Nore? ‘Gelukkig is ze helemaal niet sportief aangelegd, anders zou ik ook met haar veel weggaan’, knipoogt hij. ‘Neen, ze houdt zich zeer zelfstandig bezig met tekenen en allerlei andere creatieve zaken. Dat vindt ze allemaal fijn. En ik dus ook!’

Herman Dierickx
uit: Buurten oktober 2023