Samen zingen tot morgenvroeg

Zo aanstekelijk en hartverwarmend is de voorstelling van Theater van A tot Z, waarbij een groep mensen van allerlei verschillende culturele achtergronden met veel overgave Nederlandstalige liedjes zingen.

Het begon met 'Gelukkig zijn'

Als we nu eens anderstalige nieuwkomers op een podium samenbrengen om in koor Nederlandse liedjes te zingen?

Uit dat eenvoudige maar krachtige idee ontstond zo’n 9 jaar geleden een muzikaal theaterproject. Een heel aantal anderstaligen werkten eraan mee. Vele avonden oefenden ze, zodat ze in 2015-2016 op tournee konden. Meer dan 60 keer traden ze op met de theaterproductie Gelukkig zijn. Het werd een groot succes. Niet alleen omdat het muzikale samenspel van al die mensen met verschillende culturele achtergronden zo bijzonder klonk, maar ook omdat ze tussendoor openhartig over hun leven

vertelden. Over wat hen naar België bracht. Wat hun dromen en verwachtingen zijn, en hoe ze die proberen in te vullen.

Tweede editie

De combinatie van al die levensverhalen en vierstemming gezongen liedjes was een schot in de roos en voor herhaling vatbaar. Vandaag kan je opnieuw van die bijzondere mix genieten tijdens de voorstelling Dag vreemde man, naar het iconische liedje van Ann Christy. Tussen twee repetities door spraken we met Peter Schoenaerts, die het project regisseert, en met Mihai Imbarus, die als onderhoudsmedewerker voor GC de Zandloper werkt en uit volle borst de Nederlandstalige liedjes meezingt.

Poëtische nummers

Zingen is al heel lang een passie van Mihai. ‘In mijn jonge jaren was ik de zanger van een band in Roemenië. Toen ik 34 jaar geleden naar België kwam, ben ik blijven zingen. Eerst voor een groep

met de naam Rock Juice en later voor Zen City Project ’, zegt Mihai Imbarus. Hoe hij ertoe kwam zich in te schrijven voor het project Dag vreemde man? ‘Het was Kristof Smet, mijn verantwoordelijke, die me inschreef voor de audities. Ik ben er hem nog steeds dankbaar voor. Ik beleef vandaag het mooiste muzikale project van mijn leven. De combinatie van zang, dans en theatrale expressie vind ik top. Ook de sfeer tussen de deelnemers is super. We zijn vrienden geworden. We vormen als het ware een grote muzikale familie.’ Of Mihai zingen in het Nederlands moeilijk vindt? ‘Vroeger had ik al in 8 talen gezongen, maar nog niet in het Nederlands. Het was een horde die ik moest nemen. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het geeft me meer zelfvertrouwen om Nederlands te praten. Dankjewel, Kristof. En ook een dankjewel voor de auteurs van de liedjes Ik mis je zo, Zoutelande en Kom wat dichterbij. De poëzie van die nummers is prachtig.’

Songs die mensen doen groeien

Sinds begin september komt regisseur Peter Schoenaerts meerdere keren per week met de zangers samen om de liedjes in te oefenen. Hoe slaagt hij erin om de verschillende timbres van al die stemmen tot een mooi harmonisch geheel om te toveren? ‘Dat is de verdienste van Andy Dhondt, onze koorleider. We kozen voor een mix van swingende en tragere nummers, 13 in totaal, waaronder Gelukkig zijn van Raymond van het Groenewoud, Ik mis je zo van Will Tura, Avond van Boudewijn De Groot, Nu wij niet meer praten van Pommelien Thijs en Jaap Reesema, Leef van André Hazes … Stuk voor stuk heel toegankelijke en hartverwarmende nummers. Het ontroert me nog steeds om te zien hoe mensen elke repetitie opnieuw groeien als zanger en als mens. Dat we dat kunnen teweegbrengen, geeft mij energie’, zegt Schoenaerts.

Stereotypen doorbreken

Begin december trad de groep voor het eerst op in de kerk van Aalter. Schoenaerts zag dat het goed was. ‘Het was een prachtige ervaring. Ik zag hoe het publiek geraakt was. Het is knap dat we door ons optreden bepaalde stereotiepe denkbeelden kunnen doorbreken. Dat anderstaligen zo mooi in het Nederlands zingen en over hun leven vertellen, werkt verbindend. Na het optreden zie je vaak hoe er contacten tussen de anderstaligen en Nederlandstaligen ontstaan.’

Dat bevestigt ook Odia Mbuyi, die net als Mihai meezingt. ‘Na een optreden komt er al eens iemand uit het publiek naar me toe. Gewoon, om van mens tot mens een babbeltje te doen. Gewoon om de andere te laten weten dat we allemaal mensen zijn.’

Nathalie Dirix
uit: Buurten maart 2024